Ook de vluchten van dinsdag zijn gecancelled.

Plan-B = een combinatie van de nachttrein en de auto. Dit vraagt twee dagen reizen, dus vrijdag zal ik thuis zijn.

tot gauw!

enjoying the day.

DUE FLIGHT# ROUTE STATUS
2210 FR 9566 Stockholm Skavsta - Brussels (Charleroi) DELAY
cancelled due to icelandic volcanic activity - passengers re-accommodated on next available flights

Katastroof!

Nu mag ik het wel zeggen he, maar weet je dat ik de allereerste dag dat ik stage deed op verlos mij had overslapen.. was twee uur te laat op dienst.

Nu, de laatste stagedag had ik een eindevaluatie om tien uur deze ochtend en wat denk je dat er gebeurd is... juist... overslapen!!

Maar, ik kan het uitleggen, 't is nie mijn fout!! :p Gisteren na de lasershoot kreeg ik een smsje van iemand die vroeg of ik niet nog eens langs kwam om nog keer te babbelen voor ik vertrek. Maar eens ik daar in de living binnen stapte werd ik verrast door de tofste bende erasmusstudenten die ik ken! :) 't was echt plezant en helemaal onverwacht!! en het deed deugd!

Dus vandaar dat ik nog een beetje moe was deze ochtend :) en aangezien ik dacht dat ik toch maar in de namiddag moest werken maakte ik mij geen zorgen. :)

Ondertussen is ook die eindevaluatie achter de rug en 'k ben heel welkom om terug te keren als ik afgestudeerd ben. 'k heb zelfs een briefje meegekregen van een moeder die zei dat ze zo content was van die 'praktikant fran Belgien'. :))

't is gedaan. Morgen kuisen en inpakken. Vrijdag weg wezen. Tot heel gauw nu!

Morgen de laatste dag op förlossningen in het Norrlands Universitetssjukhus in Umeå. 'k ga het missen!!

Vandaag zijn we met de buddygroup gaan lasershooten, 't was plezant, maar ook dit was de laatste keer dat ik sommige mensen gezien heb.

't gaat pieken donderdag en vrijdag... !! (en zaterdag én zondag)

Tot gauw...

Nog een kleine week, vrijdag kom ik naar huis.

Ik moet eerlijk toegeven, 't was hier mooi, 't was hier super en ik ga het enorm missen, maar ik verlang ernaar om terug naar huis te komen. Home sweet home...

Nog drie dagen volle gas geven op verlos, dan de valies pakken en hier een dweilke slaan voor de volgende en dan het vliegtuig op!

Tot gauw! ;-)

Een 5e nacht?

Nee danku! Ik kwam eigenlijk juist mijn papieren laten ondertekenen...

en dan vroeg de vroedvrouw mij om in te springen want 't was super druk. en wie kan daarop neen zeggen?? :) Ik alleszins niet!

Heb dan maar nog een bevalling gedaan. 't was een goedje! Maar daarna was ik toch rap terug naar huis waar een REUZE grote pizza en mijn laatste koude DUVEL (bewaard voor een speciale gelegenheid) op mij lagen te wachten! :) Mooi mooi! Nr. 24 in Zweden is een feit!

4e nacht

Rond drie uur stond ik op het punt om naar huis te gaan en te gaan slapen. Een hele nacht niets doen, daar word je moe van!

Gelukkig heb ik dat niet gedaan want om kwart na drie kwamen er twee koppels binnen. We hadden ze reeds gezien in de vooravond, maar hadden ze terug naar huis gestuurd, nu waren ze echter in volle arbeid.
Om 5u55 werd dan een mooie zoon geboren. Hij had het wel heel lastig de laatste vijf minuten, de hartslag bleef op 65sl./min wegens een omstrengeling van de navelstreng, maar gelukkig heeft hij dit niet lang moeten verduren. Een half uurtje en drie hechtingen later lag hij al vredig bij mama te drinken. Dit kleine, onschuldige wezentje is een wondertje, net zoals alle andere kleine mirakeltjes die elke dag de veilige thuishaven van mama's baarmoeder inruilen voor deze soms harde wereld. Het lijkt soms alsof de tijd stil staat in de kamer. Alles wat buiten gebeurd heeft plots geen belang meer, dit kleine kind ligt zo ontzettend onschuldig, veilig, maar ook kwetsbaar te drinken bij de moeder terwijl de papa met blinkende ogen vol trots naar zijn vrouw en zijn zoon kijkt. Hij heeft nooit veel gezegd, maar het was overduidelijk dat hij deze moment, dit proces met elke cel van zijn lichaam doormaakte.

Het is een voorrecht als vroedvrouw (in spé) om hierbij aanwezig te zijn. Soms vergeet ik het even wat dit moet betekenen voor de ouders. Toen ik hier de eerste weken mijn eerste bevallingen deed was ik zelf ook enorm enthousiast en na elke bevalling moest ik nog een half uurtje 'bekomen van de emotie'. Ik deed de bevalling samen met de vroedvrouw, we coachen tezamen met de papa en zorgen voor een traumatoloze bevalling. De ouders waren onder de indruk, ik was onder de indruk en ik voelde mij een stuk verbonden met hen. Nu, bij opname, stelt de vroedvrouw zich voor, maar trekt zich dan terug. Het is dan aan mij om deze (schijn)verantwoordelijkheid, zoals sommigen voor mij het ook reeds verwoordden op mij te nemen en actief met het koppel bezig te zijn. Het is een stuk meer technisch handelen ook. Goed contact hebben met het koppel is één ding, maar goede technische handelingen stellen is natuurlijk ook belangrijk, des te meer de vroedvrouw er meestal niet bij is om te checken of ik juist ben. Wanneer ik het dan nodig acht roep ik de vroedvrouw en de undersjuterska erbij. Meer dan assisteren zal de vroedvrouw echter niet doen. Als het moet zal ze mij corrigeren, maar overnemen staat niet in haar woordenboek. Snap je wat ik bedoel, de weg die ik in deze zes weken heb afgelegd is enorm. Als vroedvrouw moet je constant al je zintuigen gebruiken en moet je overal bij zijn. Nu heb ik het gevoel dat ik heel technisch aan't leren ben, zo heb ik niet meer 'den bibber' net na de bevalling maar doe ik door tot wanneer alles in orde is. 'k moet mezelf wel verplichten om soms eventjes, net na de bevalling stil te staan en te beseffen dat dit voor mij de zoveelste bevalling is, maar voor het koppel hét moment is waar ze negen maanden, zoniet langer naartoe geleefd hebben.

Nog drie dagen te gaan,ik ga het hier missen!! Wat zal het onrealistisch zijn om maandag op de schoolbanken te zitten en de lessen te volgen. 'k zal daar alleszins zitten met een héle grote rugzak vol intense ervaringen die hun invloed wel zullen hebben op mijn verdere pad.

Tot gauw, 't is nu echt niet lang meer!

3e nacht = lange nacht!

maarja, ik kan toch moeilijk midden in de strijd de heldin en haar held in de steek laten...

ben dan maar gebleven. 't was een eerder kleine jongeman met een gezond kleurtje. Hopelijk kan ik nu goed en lang doorslapen want zal het nodig hebben.

tot gauw!

ok ok, ik zal wel opstaan...

Waarom word ik hier nooit gebeld en nu dat ik overdag moet slapen twee keer...?

Die moeten ook wat gedacht hebben, zo'n stem.. Maar 't is duidelijk he, ik zal dan maar opstaan zeker? :) Je brein zo snel moeten opstarten heeft zo zijn gevolgen..

2e nacht was super kalm = boooooring! Laat die baby's nu maar komen in de volgende nacht! Ik ben er klaar voor!

1e nacht

Uit verveling lachgas geprobeerd om 5 uur in de ochtend. Was geen goed idee.

1 bevalling gedaan (voor mijn experiment), 't was een mooie, natuurlijke spontane bevalling van een dochter wiens mama reeds 42 was. Inga problem!

Slaapwel!

wok met SWEET chili saus = HOOOOOOOOOOOOOOOOOOOT !!!!

Ik wou eens een andere saus proberen... "Wanneer gaat dat brandalarm hier af zeg???" AUW! *snif *snif sweet please!

Ik sta op het punt om mijn nachten te beginnen en 'k heb nu al een 'burn out'. :)
4 nachten in totaal. Van 21u tot 7u. Ik ben eens benieuwd wat het gaat geven.

Allé, ik ben dan weg, de Zweedse brandweer eens gaan lastig vallen.. *snif *snif (de volgende keer zorg ik dat ik ook een potteke rijst klaarmaak, noodles verzachten de pijn niet echt)

Het lijkt wel de week van de dubbele shiften..

als ik vroegdienst heb valt dat nog goed mee, maar bij laatdienst wordt het dan toch echt wel laat.

Nuja, 't was de moeite waard. Ik heb net mijn 30e bevalling neergezet. Nog tien te gaan!

Nu ga ik slapen! Gott natt! Sov gott! Vi ses i morgon! (zie, zelfs mijn Zweeds trekt op niet veel.. vol spellingsfouten!)

Poussez, aller pousser! Doucement! doucement!

Na een weekje vol met sneeuwscooters, een ijshotel, een machtige natuur, véél sneeuw, 's werelds grootste en meest moderne mijn en een gezellig stadje genaamd Kiruna ben ik terug aan het verlossen geslagen.
(Moeke heeft de vele foto's mee naar huis..)


Maandag had ik een wat moeilijkere dag, ik denk dat ik wat verkouden was en mij daardoor niet 100% voelde. Niettemin hadden we een heel technische bevalling met oa een skalpelektroden, vliezen breken, infuus plaatsen, spinale verdoving, NPB en uiteindelijk de zuignap en een slagveld achteraf. Alle technische handelingen heb ik verbazingwekkend goed uitgevoerd, maar ik voelde dat ik mij niet 100% kon geven aan het koppel.
Voor de studenten vroedkunde: al deze handelingen moest ik zelf uitvoeren. NPB = nervus pudendus blokkade. Dit is het verdoven van de n. pudendus of de bekkenzenuw. Deze vind je terug net naast de spinae. Daar moet je dus langs beide kanten met een hele lange naald 5cc Xylocaïne in spuiten.

Mieke Roose was hier trouwens en ik heb iets opgevangen over wie naar hier komt volgend jaar... je zal het je niet beklagen! en die cursus Zweeds, die komt super goed van pas!!

Mieke Roose was hier dus en gisteren zaten we samen met mijn Zweedse mentor en de hoofdvroedvrouw om mij te bespreken. Op een schaal van slecht tot zeer goed stond mijn kruisje steeds aan de positieve kant van de schaal en dat deed wel deugd. We hebben dan alles nog eens besproken en achteraf ging ik buiten met een zalig gevoel! Doe zo voort! ;-)

Gisteren in de voormiddag was het dus héél rustig en rond de middag kwam er een Frans koppel binnen en dan ben ik maar gebleven. Gelukkig ging dit heel vlot (3min. persen!!!!!) en kon ik rond zes uur 's avonds naar huis. Maar 't was dus weer in't Frans te doen en deze keer was het wel moeilijker dan de eerste keer. Zweeds, Frans en Engels vlogen mij rond de oren.

Omdat ik gisteren een bijna dubbele shift heb gewerkt mocht ik vandaag thuis blijven. Joepie!! Nu heb ik eindelijk tijd om mijne was te doen, hier wat op te ruimen en nog wat schoolwerk tot een goed einde te brengen.

Tot later! (of tot gauw, want over twee weken... ben ik daar weer!)

Tot over een week!

De zon schijnt, de temperaturen zijn heerlijk en ik heb net een heerlijk bevalling achter de rug.

Het is bijna niet te beschrijven met woorden, maar dit was één van de mooiste bevallingen die ik tot nu toe zelfstandig begeleid heb. Vraag mij niet waarom, ik kan het niet vertellen. De vroedvrouw en ik waren allebei onder de indruk van dit gebeuren, 't was super!

Over een uurtje landt er echter een heel belangrijk persoon, namelijk de persoon die mij destijds op de wereld gezet heeft. 'k mag dus niet te laat komen! :) Ben blij dat het nu zo goed weer is, zo krijgt ze zeker en vast een goeie eerste indruk van Umea!

Morgen vertrekken we naar Kiruna en gaat 'stijninsweden' voor een weekje met vakantie!!

Nu nog vlug mijn kot wat opruimen!! ;-) Tot later!!

3 op een rij

3 bevallingen tijdens één shift. Gisteren was ik dood, vandaag ben ik morsdood!

en het volgende ga je echt niet geloven, voor twee van de drie bevallingen kreeg ik een studente verpleegkunde mee. "Dit is deel van de opleiding tot vroedvrouw, je moet in staat zijn om zelf ook anderen te onderwijzen" Was wel tof! Nu kon ik eens alles uitleggen wat ik deed en waarom ik het deed. Voor haar waren het haar allereerste bevallingen en ze was serieus onder de indruk. Achteraf hebben we nog eens nagepraat en ik moest zo hard terug denken aan mijn eerste bevalling(en). :)
Dit geeft toch een speciaal gevoel hoor.

Allé, ma nu ga'k slapen, als ik nu direct slaap heb ik nog 7 uur voor ik weer op dienst moet.

Geen scheurtje, euh vuiltje aan de lucht!!

Nr. 12 is een feit. Het was een lange arbeid. Tussen 8 en 10 cm zaten toch enkele uren en mevrouw was echt uitgeput. Nee, ze had geen epidurale en ja ze deed het super goed. Stijn deed het iets minder goed.. ik denk niet dat ze het gezien hebben, maar ik was niet op mijn gemak. Ik werd zoals gewoonlijk alleen gelaten, maar ben toch ettelijke keren om raad gaan vragen. Elk half uur een andere positie, ze was volledig ontsloten maar toch bleef het hoofdje nog hoog. Ik maakte mij zorgen. Een half uurtje later en met hulp van synto (= kunstmatig versterken van de contracties) werd een flinke dochter echter geboren. Een hele flinke brok van iets meer dan 4kg. Mevrouw had echter geen scheurtjes, niets! (damsteun???!!) Was goed om te zien! Ondertussen kon hun geluk niet op en was ook ik een klein beetje in de zevende hemel. De stages, de vele vermoeiende shiften, alles begint nu zijn vruchten af te werpen en dat doet deugd!!

Ik ben trouwens nog vergeten vertellen over nr 10 en 11. Twee spoedniks op één dag! Dinsdag was het hier heel rustig en heb ik geen bevalling gedaan, maar woensdagochtend heb ik een bevalling begeleid op minder dan een half uur. (heb mezelf zelfs niet deftig kunnen voorstellen) en in de namiddag hadden ze mij een koppel toevertrouwd dat vrij lang thuis had gewacht maar op die moment naar het ziekenhuis kwam omdat de contracties toch vrij regelmatig kwamen….
Mevrouw kwam binnen, ik stelde mezelf voor, haar water brak, ze voelde persdrang en nog geen drie kwartier na de opname had ze haar derde kind op de wereld gezet. Het enige waar ik tijd voor had gehad was meeblazen met haar en haar terug bij de les brengen op de moment dat ze verstijft van angst door de snelheid alles toekneep.
De vroedvrouw kwam eens kijken hoe het ging op de moment dat het hoofdje al geboren was. Toen zij zich op haar beurt voorstelde mocht ze direct ook ‘grattis!!’ (=proficiat) zeggen.

Zalige dag die woensdag! En of het nog niet genoeg was ben ik ’s avonds in de Irish pub St Patricks day gaan vieren. Het scheelde niet veel of ik was 24 uur wakker.

Gelukkig had ik de dag erna, genaamd donderdag vrijaf.

Nu zijn we vandaag. 1 gelukzalig koppel reeds achter de rug en nu hopelijk onderweg naar nr. 13, al weet ik niet of dit nog voor vandaag zal zijn. Zelfs met een epidurale heeft mevrouw (ze heeft mijn leeftijd eigenlijk) nog steeds schrik als ik haar wil onderzoeken en huilt ze bij het idee dat ik misschien haar vliezen zou breken.

… wordt vervolgd.

(3u later...)

Nr 13 is een feit. 't was niet gemakkelijk en ik voel mij meer dood dan levend, maar volgens de vroedvrouwen heb ik dat goed gedaan. Als ge zo rond elf uur 's avonds in de waskamer al u gerief staat af te schrobben en de vroedvrouw die reeds sinds 1973 vroedvrouw is binnen komt, u nen serieuse schouderklop geeft en vol enthousiasme zegt dat ik 'het' in de vingers heb, dan kan je niet anders dan vol trots door de sneeuw naar huis stappen.
Nu, 'k moet zeggen, 't was inderdaad wel een schone bevalling en ben er fier op. 't was echt geen gemakkelijke vrouw maar ze deed wel exact wat ik haar zei en op die manier hebben we erger kunnen voorkomen.

Soit, bedtijd nu!!! Overmorgen komt de mama aan en 'k wil er toch niet té moe uitzien. ;-)

p.s.
ondertussen 2 sneeuwstormen achter de rug. Temperatuur is nog steeds rond -3, maar alles ligt terug onder een dikke laag sneeuw.

tot later!

Ondertussen is het hier terug beginnen sneeuwen!! De temperatuur flirte gisteren terug eventjes met de kaap van -20, maar is vandaag terug tot -10 gestegen. Het heeft toch terug zo'n 5 tot 10cm gesneeuwd de hele nacht. Overdag schijnt de zon volop en is de natuur oogverblindend. Letterlijk!!

Gisteren hadden we een movie-night en had ik voorgesteld om warme chocomelk te maken met échte Belgische chocolade. Had wel niet verwacht dat er een 13-tal mensen gingen zijn, maar iedereen heeft het zich laten smaken, zoveel was duidelijk! Samen met de kladkakka van Egle (Lithouwen) en een goeie Zweedse film van Hampus (Zweden) hadden we een leuke avond.

Deze voormiddag had ik een afspraak met Lisbeth. Zij had mij gevraagd om eens te komen praten over het Belgische systeem met de Zweedse vroedvrouwstudenten. Nu, je moet weten dat ze hier eerst drie jaar voor verpleegkundige studeren vooraleer ze kunnen kiezen voor vroedkunde. De vrouwen die tegenover mij zaten waren dus allemaal een stuk ouder dan mij en dat maakte mij wel nerveus. Zij hadden immers een heel stuk meer ervaring dan ik.
Gelukkig stelden ze veel vragen en dat maakte het wel interessant.
Ik hoop dat ik een zo objectief mogelijk beeld heb kunnen ophangen, dat was toch de bedoeling.

Nu zit ik reeds twee uur op verlos met mijn vingers te draaien. De vrouw die binnen is wil absoluut geen studenten. Jammer! Het ritme van één bevalling per dag zal niet meer tellen, tenzij er nog iemand binnen komt natuurlijk. We zien wel.

tot hoors!!

Net kip aan't spit met kroketten en groentjes gemaakt. Het zag er niet alleen lekker uit, wees maar zeker!! :D *zucht*

Mijn avond kan niet meer stuk!! (ahnee, want ik morgen niet om half zes uit mijn bed!! :D)

Ohja, en ik vergeet nog te vermelden dat ik net uit de sauna kom. ;-)

Ik besefte net dat ik hier nog maar een goeie vier weken ben.. 't gaat ontzettend snel nu. Dat wordt dan nog maximaal genieten van mijn tijd hier in het mooie, koude, gezellige, studentvriendelijke, en ga zo maar door Umeå.

Reeds 9 bevallingen gedaan. Zou er graag nog een 20tal doen voor ik terug naar een Vlaams verloskwartier verhuis..

Foto upload !!

't is toch nog eens gelukt!! :)

om gisteren af te sluiten nog even volgend bericht.

Vandaag ben ik even bij het koppel van gisterenavond langs geweest. De mama lag nog tot deze middag op intensieve zorgen, maar was nu weer op de kamer. De kindjes stellen het goed, ééntje ligt nog op neo, het andere jongetje heeft reeds gedronken bij de mama. We hadden een kort gesprek over gisteren en toen ze mij vroeg of ik enkele ijsblokjes wou halen wist ik dat alles in orde was. Ze had namelijk heel de arbeid en bevalling ijsblokjes gegeten. Ben blij dat dit afgesloten is.

Maar dan!! Deze ochtend begon héél gelijkaardig met gisteren. Alleen had mevrouw 's ochtends nog maar 3 cm. Het ging echter ontzettend snel en mooi vooruit en rond de middag was een flinke dochter geboren. De bevalling was zelfs nog mooier dan die van gisteren. De mooiste, natuurlijkste, meest spontane bevalling. De vrouw moest zelfs niet meeduwen, de contracties deden al het werk. Geen knip, geen scheur, niets! Na tien minuten was alles voorbij en lag het meisje vredig te drinken bij de mama aan de borst. Ik denk niet dat hier nog veel woorden aan vuil gemaakt moeten worden.

9 bevallingen op tien dagen. Mooi om de tweede week mee af te sluiten.

Vanavond feestje bouwen, maar eerst een frisse duik nemen in het zwembad!! en de zon schijnt!!! :D Goe weekend!!

Vi ses!

Katastrofsnitt

(vervolg vorig bericht)

dit is de Zweedse vertaling voor een super super super super acute spoedsectio (...) Tussen het drukken van de rode knop en de geboorte van het tweede kind zaten vijf minuten.

Zo zie je maar hoe een perfecte dag ... kan eindigen.

Een knuffel van de mama en een bevalling vooruit!

Vanmorgen kwam ik zoals elke ochtend rond kwart voor zeven op de dienst aan, ik doe mijn andere kleren aan en van de moment dat ik in de bureau kwam werd ik direct door twee vroedvrouwen beetgenomen. Er was 's nachts een vrouw binnen gekomen, alles was heel vlot verlopen en ze had nu volledige ontsluiting. "'t is een heel fijn koppel en ik heb gezegd dat jij hun verder zou begeleiden, ga maar!" met die woorden duwden de vroedvrouwen mij bij wijze van spreken de kamer in.

Nu, je moet weten, gisteren riep mijn mentor van verlos mij bij zich. Ze wou eens praten over de voorbije dagen. Ze vroeg hoe het ging, ze vroeg hoe ik mij voelde, wat ik al bijgeleerd had en waar ik nog wat meer aandacht aan wou besteden. Op het einde van het gesprek vroeg ze mij of ik mij zelfzeker voelde. Ik had net een super goeie bevalling achter de rug gehad (moest een episiotomie plaatsen, heb het kind zelf moeten roteren en een vrij gecompliceerde hechting moeten uitvoeren achteraf) en alles was goed verlopen dus ik antwoordde volmondig 'ja'! Goed, zei ze, dan gaan we jou meer en meer loslaten, je mag zelf je patiënt opvolgen, het beleid bepalen en als je ons nodig hebt moet je maar roepen. Nu, ik dacht dat we dat misschien vanaf volgende week zouden toepassen en vooral geleidelijk aan, maar niet dus.

Eenmaal in de kamer en voorgesteld verlieten de twee vroedvrouwen (na een vette knipoog geworpen te hebben) de kamer en stond ik er alleen voor. Gelukkig waren het hele fijne mensen die enorm goed aan elkaar hingen want ik kon mijn rol herleiden tot de achtergrond. Tenminste tot het hoofd op bekkenbodem zat.
Dit was de meest natuurlijke en mooiste bevalling die ik tot nu toe gezien en gedaan heb. Elk half uur veranderden we van positie, kersenpitjes, warme handdoeken, af en toe een druivesuikerke en véél geknuffel hielpen het koppel door deze laatste fase. Na een uurtje persen werd het kind dan geboren op bed, in zijlig, zonder lamp, zonder ingrijpen. Pas wanneer het hoofdje aan het insnijden was deed ik mijn handschoenen aan.
Achteraf moest ik een kleine hechting zetten, één doorlopende inwendig (een speciale, met dank aan mevr. De Frène, waarvan de vroedvrouw versteld stond dat ik die kende.) :)) en één steek uitwendig.
Na het opruimen konden we het koppel met hun flinke dochter wat rust gunnen.

Zo'n anderhalf uur later (ik was al bezig met een ander koppel) kwam ik de vroedvrouw tegen in de gang. Ze had een vrouw bij de arm die blijkbaar net gedoucht had. Ik had ze eerst niet herkend maar toen ze al lachend dankuwel zei en mij een knuffel gaf wist ik dat dit de vrouw was die net een kind op de wereld had gezet. Ze had gedoucht, had verse kleren aangetrokken en wandelde door het ziekenhuis alsof het niets was.
Ik heb dan nog de eerste zorgen aan de pasgeborene gedaan (inderdaad, zo'n twee uur na de bevalling), het koppel ontslagen op verlos en naar materniteit gebracht.

Dat laatste voelde ontzettend goed. Ik moest echt alles doen, tot het afronden van de administratie. Was voor mij een mooi punt achter deze achtste bevalling.

Ondertussen is er een koppel met een tweeling in arbeid. Ik ben thuis, maar ze gaan mij bellen wanneer er volledige ontsluiting is. Ik heb ze deze ochtend toch ook enkele uren begeleid, we hebben een goed contact en je krijgt niet elke dag de kans om een tweeling op de wereld te zetten.

Wordt vervolgd...

0 graden !

Vandaag was het echt warm. De temperatuur ging zelfs even over het nulpunt. De sneeuw op de wegen smelt razendsnel met een vuile bruine smurrie als gevolg. Het probleem is nu dat van de moment dat het terug begint te vriezen, het hier spekglad gaat liggen. Ik had het vanmiddag al voor. Zelfs wandelen is gevaarlijk! Nu ga ik voortdoen. Was vandaag uitgenodigd door vroedvrouw Karin om een hele dag spiralen te plaatsen en uitstrijkjes te nemen.

Groeten!

Wegens problemen met m'n computer kan ik geen foto's meer uploaden. Waarvoor sorry.

95% van de bevallingen is een feest, maar helaas telt de andere 5% soms ook mee..

Ik was nog niet echt bekomen van de bevalling van gisteren (manuele placenta afhaling en postpartumbloeding) of ik mocht vandaag alweer een fameuze ervaring opdoen.

Alles ging goed tot we besloten om te stimuleren met synto. Het kind reageerde heel slecht en moest er direct uit. Alles ging toen heel snel, plots was de kamer fel verlicht en stonden er vijf mensen rond mij. Ik verstond geen jota meer van wat iedereen tegelijkertijd zei. De dokter nam over en door de samenwerking van fundusdruk en de zuignap werd het hoofdje geboren. Ik moest overnemen. Was het nu door de veel te snelle geboorte van het hoofdje of door de schoudertjes, ik weet het niet, alleszins, toen het kindje op de buik van de mama lag en ik het perineum inspecteerde kwam ik tot de onaangename ontdekking dat de vrouw een totaalruptuur had. Dit wens ik niemand toe. Nog als kersverse mama, nog als vroedvrouw om te ervaren.
We hebben dan toch even de tijd genomen om het kind te voeden, maar daarna moest mama naar het operatiekwartier.
We hebben er nog lang over nagepraat en ik heb nu ook het belang van een goed team mogen ervaren.

Deze gebeurtenis zal nog wel eventjes blijven hangen maar vanavond gaan we beach-volleybal spelen! 't zal deugd doen!! Ook al ben ik niet veel meer waard na zo'n dag. Maar eerst een goeie spaghetti eten!! :)

Goe weekend!

Klein rapport van de dag die begon om 6:45am en eindigde om 5:45pm

Heb twee bevallingen gedaan vandaag, nr 2 en nr. 3. en als ik zeg dat ik ze gedaan heb, dan heb ik ze ook echt van begin tot einde gedaan! 't is te zeggen, als vroedvrouw is het de bedoeling van een ondersteunende rol te spelen, maar als student een bevalling doen is die ondersteunende rol gedurende heel de arbeid op jou nemen en tijdens de bevalling zelf het kind opvangen en op de borst van de moeder leggen. Niet zoals in Belgie staan toekijken en aanmoedigen en jouw handen op die van de gynaecoloog leggen als het zover is. Niet dat dit altijd het geval is, maar toch veel. Hier wordt je als student echt wel enorm gestimuleerd, gemotiveerd en ook wel sterk gerespecteerd.

nr. 2: (pousser!)
Mevrouw komt van Parijs, spreekt Frans, maar verstaat geen woord Zweeds of Engels. Ik had deze vrouw reeds ontmoet op prenatale, dus ik heb dan maar mijn beste Frans bovengehaald om deze vrouw zo goed mogelijk te begeleiden en de communicatie tussen haar, de vroedvrouw en de dokter en de anesthesist zo optimaal mogelijk (voor beide partijen) te laten verlopen.
Mevrouw beviel net na de middag van een flinke jongen en gelukkig had de vroedvrouw mij nog net een bord muesli met yoghurt onder de neus geduwd want na het hechten van een eerstegraadsruptuur werd ik naar nr. 4 geroepen.

nr. 3:
trage bevalling, en doordat het maar niet vooruit ging vroeg de vrvr of ik het niet makkelijker vond om de STAN aan te leggen, aangezien de toco-meter (om de hartslag van de baby te volgen) nogal omslachtig begon te worden. Dus heb ik de STAN aangelegd, en dat was inderdaad handiger. Na anderhalf uur persen de ventouse erbij gehaald, éénmaal het hoofdje geboren vroeg de dokter of ik overnam en weg was ze. Een meisje werd geboren. Ondetussen was het reeds 4u in de namiddag dus terwijl de ouders aan het genieten waren at ik mijn snelle lunch. Een uurtje later was mevrouw gehecht, deze keer een 2e graads ruptuur en een stuk ingewikkelder, maar met de hulp van de vroedvrouw lukte ook dit vrij goed.

Mama en papa happy, ik happy en een goede evaluatie van de vroedvrouw, wat heeft een barnmorskastudent nog meer nodig?! :)

'k moet zeggen, het was vrij heftig. De vroedvrouw laat mij alles doen, wat wel super leuk is, maar wat ook veel verantwoordelijkheid met zich meebrengt. De vroedvrouw komt er ook niet in tussen, ze laat mij doen, enkel als ik haar raad vraag zal ze mij helpen. Zelfs hechten, een infuus plaatsen en de scalpelektrode aanbrengen wordt vanzelfsprekend geacht. Dit zijn toch vrij technische handelingen, maar enkel door het veel te doen zal ik dit onder de knie krijgen, en daar ben ik de vroedvrouwen hier heel dankbaar voor. Ik voel dat ik nog ontzettend veel moet leren, maar ik voel ook dat ik elke dag, met elke bevalling reuze sprongen vooruit maak, en da's zo een goed gevoel!

Een aantal verschillen met de ziekenhuizen waar ik in België reeds stage gedaan heb:

- hier wordt niet opgevuld voor de epidurale. Bloeddrukval werd ook niet waargenomen.
- bij stuitligging probeert men eerst uitwendige kering, lukt dit niet, dan sowieso sectio.
- nergens is papier te bekennen. Wel een zestal computers in de bureau waarop alle dossiers kunnen opgevraagd worden en één groot scherm waarop alle CTG's gevolgd worden. Ook in elke kamer staat een computer waarop het verloop constant aangeduid word.
- een bevalling is NIET steriel, hoeft niet in de beensteunen, integendeel, hoe meer posities, hoe beter.
- vlak voor de vrouw begint de persen wordt de epidurale steeds stop gezet. Men kan ook ten allen tijde rondlopen, naar het toilet gaan, met de epidurale.
- eten en drinken is GEEN taboe, zolang de vrouw eetlust heeft mag ze blijven eten. Waar haalt ze anders haar energie vandaan?
- als alles goed gaat mag de vrouw na 6u reeds naar huis. Gisteren was de vrouw dus voor het einde van mijn shift al naar huis aangezien ze rond 9u 's ochtends bevallen was. Ten laatste na 24u.

Hier sluit ik af, 't is genoeg geweest voor vandaag. Vi ses!

Nr. 1

Mijn eurste Zweude beubeu is een feut!

't was een spoednikske en de vroedvrouw van dienst stond erbij en keer ernaar. en raar maar waar... in de verste verte zelfs geen gynaecoloog te bekennen!! :D Neen, da's niet zo vreemd hier in Zweden integendeel, het zou vreemd zijn moest hij/zij er wel bij staan. gelukkig maar.

't is een gezond meisje en ook mama en papa stellen het goed.

't was dus een heel snelle. Tussen het breken van de vliezen en een IO van 4cm werd het meisje geboren. Mama in zijlig, in een gewoon bed, zonder spot, zonder epidurale, zonder infuus, maar wel met het nodige geroep, gewoon, heel natuurlijk en normaal.

Stijn was wel aan't shaken achteraf, maar dat was niet van belang.

Daarna mijn bevalling opgeschreven, met de vroedvrouw overlegd en de vrouw een dikke proficiat gewenst.

Voor het einde van mijn shift was mevrouw al naar huis. Zo gaat dat hier in Zweden. :)

haha, ik moet vandaag wel een berichtje schrijven, al is het maar om te melden dat ik hiermee elke dag van de voorbije week iets geschreven heb. :)

Toch maar een boek uitgeven?

Na Iedere Down Komt Een Up

Gelukkig maar he. :)

Het was een bewogen week die mooi afgesloten is. Vrijdag was het immers mijn laatste dag op Ersboda Familjecentral en het was terug een eindevaluatie om niet gauw te vergeten. Stijn is dus content en zal maandag vol vertrouwen aan een nieuwe stage beginnen. Ben daarnet al eens dag gaan zeggen en heb een rondleiding gekregen. Was blij dat ik dat gedaan heb. Maandag is het beginnen om 6u.45 en mijn uren liggen volledig vast, er zijn namelijk nog twee andere studenten, in tegenstelling tot wat eerst gedacht werd. Beetje jammer, maar als het echt moet kan er wel nog wat in geschoven worden. Ik werk immers tot de dag voor mijn vertrek.

Vandaag een auto gehuurd en naar de "zee" gereden. 't was plezant, maar heb niet veel van de bevroren zee gezien aangezien het hier sneeuwstormt. Maar het heeft wel deugd gedaan!!

Voor de rest gaat alles goed, nog steeds slaaptekort, maar daar zal voorlopig geen verandering in komen. Aangezien ik in de week hele dagen stage loop en amper vrije tijd heb wil ik in het weekend wat genieten en wat mensen ontmoeten. Vroeg gaan slapen past dus niet in het plaatje. :) Ben gisteren trouwens naar het ijssculpturen festival geweest, foto's komen eraan. Ook van vandaag.

Tot later! Cheers!

Heb deze ochtend een babbel gehad met Jonas, de sociaal assistent van het centrum en kersverse vader. Het is ook zijn laatste werkdag vandaag want hij gaat voor zes (!) maanden op ouderschapsverlof.

Hier is het zo dat de ouders 400 dagen betaald ouderschapsverlof krijgen. Dit kunnen ze verdelen onder elkaar en opnemen tot 10 jaar na geboorte. De uitkering die ze krijgen wordt berekend op het loon van het vorig werkjaar. Als je met andere woorden net afstudeerd en zwanger wordt heb je pech, want dan wordt het berekend op het 'student-zijn' en da's maar pover. Er is natuurlijk ook een minimum uitkering voor mensen met een minimumloon of één of andere uitkering en een maximun uitkering.
Bovendien krijg je als koppel nog eens 1500 euro extra wanneer je de 400 dagen exact gelijk verdeeld onder elkaar. Kwestie dat mama en papa elk evenveel bijdragen tot de opvoeding van het kind, redeneert men hier. Men kan het tesamen nemen of apart, dat doet er niet toe.

Ik vind dit een super goed systeem. Want: zoals wij de creche of de onthaalmoeder kennen, kennen ze hier de 'förstskola' of preschool. Dit is een soort creche, maar waar het de gewoonte is dat de ouders (allebei of één vd twee) ook meekomen. Zij doen dan activiteiten met hun kind en worden begeleid door de preschool-teacher. Gemiddeld komen er per dag zo'n 10-15 kinderen naar de preschool, ook de ouders kunnen dus ervaringen en tips uitwisselen onder elkaar.

400 dagen ouderschapsverlof geven dus heel veel mogelijkheden voor het kersverse ouderpaar. Daar kunnen wij nog wat van leren denk ik.

In tegenstelling tot gisteren heb ik vandaag wél een spiraal kunnen plaatsen! Uw eerste spiraal mevrouw? Awel, bij mij ook! :D

't ging super smoooooth en Stijn heeft er een berg zelfvertrouwen bij! :) Dit is wat ik nodig had! woehoew! Let's go, barnmorskastudent Stijn is niet meer te stoppen!

Morgen de laatste dag... oooooooooooooooooooooh... :D van't weekend een autootje huren, een dagske naar de bevroren zee en maandag met volledig opgeladen batterijkes naar verlos!

(...)

Ondertussen lekker gegeten en 't heeft gesmaakt!! Geen kaassaus deze keer maar pureepatatten met groenten en vleesbrood.

Stijn in Sweden heeft even een dipje. Al het schoolwerk, de stage, het leventje als student hier in Umea, het is allemaal een beetje moeilijk te combineren.
Ben vandaag trouwens naar de stageplaats geweest waar ik oorspronkelijk 3 weken zou blijven en op één dag heb ik meer bijgeleerd dan ik in 3 weken op de huidige stageplaats leer.. ook niet echt bemoedigend, maar gelukkig komt dit pas boven één van de laatste dagen. Vrijdag zit het erop en kan ik (eindelijk) op verlos beginnen. Ik heb in de voorbije 6 weken minstens 15 koppels ontmoet die in de komende zes weken een kindje verwachten, dat beloofd!! :)

Nog een klein weerbericht om af te sluiten: Deze ochtend: -28, -15 overdag en -21 in het naar huis rijden. Zon' 20km ten noorden van Umea was het deze ochtend zelfs -36. Het klinkt niet alleen gek, het is ook gek, geloof mij. Zo gek dat het spatbord van mijn fiets deze avond in de terugrit besloot zich erbij neer te leggen. Dan maar zonder.

Slaapwel!

kaassaus = mislukt :( het was nochtans niet de eerste keer. Zou aan het vetgehalte van de kaas liggen volgens een medebewoner.. :'( Nuja, hier wordt geen eten in de vuilbak gegooid, dus 't zal wel lekker moeten zijn!

20min. later...

Nog nooit geweten dat ik op kaassaus moet bijten.. maja, 't was dat of geen eten ;-)

Weer een leske geleerd: koop nooit kaas met een té laag vetgehalte als je kaassaus wilt maken.

In de sneeuw en zon chocomelk drinken bij een temperatuur van -28 = zalig! Maar niet veel langer dan tien minuten vol te houden wegens voeten die bevriezen en chocomelk die kou wordt. :)

De prenatale praktijk zit er bijna op, 'k ga het wel missen denk ik. Het was niet altijd makkelijk om één op één te werken met een vroedvrouw, maar toch, dat schept wel een band en ik heb mij goed geamuseerd op de praktijk. Ook veel bijgeleerd natuurlijk, maar als je dan zo elkaar wat beter begint te leren kennen begin je elkaar ook wel te appreciëren vind ik.

Voor de rest gaat alles goed. Mijn microfoon is nu wel kapot, dus even geen skype, maar dat komt wel snel in orde.

Ohja, 'k heb tolk moeten spelen gisteren. Een koppel uit Parijs was op visite en ze verstonden geen woord Zweeds. Engels slechts moeizaam. Met momenten sprak ik dus drie talen. Engels en Zweeds met de vroedvrouw en Frans met het koppel. Tof en amusant (...) maar vermoeiend. Na een uurtje tolken had ik hoofdpijn!!

Ohja, ik heb trouwens een nieuwe taal uitgevonden: Swengelska.. een samentrekking tussen Zweeds en Engels.. wanneer ik consultaties doe durf ik namelijk nog al eens engels praten met hier en daar een Zweedse zin, kwestie van elkaar optimaal te verstaan he :)

Heb ondertussen ook kennis gemaakt met het systeem van de apotheek hier. Handig ze! Je gaat bij de dokter, hij stelt een diagnose en 'schrijft' indien nodig medicatie uit op z'n computer. Dat wordt dan onmiddelijk naar alle apothekers in Zweden gestuurd, waar jij dan met je identiteitskaart je medicatie kan gaan ophalen.

Allé, nu ga ik wat eten klaarmaken. 't zal macaroni met hesp- en kaassaus worden. (op een proper aanrecht, want rara wie heeft de korridor-week... IKKE!! :) )

Salu!

p.s.: morgen spiraal-dag, ben benieuwd!

StijninSweden heeft het moeilijk met al dat schoolwerk.. waarom kan ik nu gewoon es niet genieten van het hier zijn?

Nieuw fenomeen:

met nat haar buiten komen en na 5 minuten opmerken dat je nooit meer gel hoeft te kopen..

(nota: enkel van toepassing bij temperaturen van -15°C of lager, de garantie vervalt wanneer deze voorwaarden niet in acht genomen worden.)

Snooze-knop = DANGER !!

Ze zouden electriciteit op de snooze knop moeten zetten, telkens wanneer je op snooze drukt zou je een shok moeten krijgen waardoor je direct wakker bent !!

Zoals ik gisteren al zei, voor alles een eerste keer, ook voor overslapen dus. Vanmorgen werd ik wakker om tien na zeven, waarschijnlijk heb ik de tweede snooze niet gehoord, terwijl de bus om half acht vertrekt.
Er is zo'n wet (met dank aan deheer Murphy) die zegt dat wanneer één iets fout gaat, alles fout zal lopen. en zo ging het ook, de bus was twee minuten te vroeg (en ik heb die twee minuten echt wel nodig) waardoor ik met een nuchtere maag een sprintje moest inzetten. Ik heb mijn fika-banaan dan maar op de bus opgegeten.
Gelukkig zat Anna-Klara op dezelfde bus, anders was ik zeker vergeten dat we elke vrijdag naar het gezondheidscentrum gaan om uitstrijkjes te nemen. Da's tien minuten wandelen van het familiecentrum.
éénmaal daar aangekomen merkte ik dat mijn schoenen nog in het familiecentrum lagen.. ik dus naar daar en zo kon ik 20minuten later ook beginnen.
Heb niet zoveel kunnen doen vandaag, maar diegene die ik mocht doen waren op één na allemaal 'moeilijke' gevallen. Dat maakt het ook wel interessant natuurlijk, maar 't is niet leuk om de vroedvrouw te moeten vragen om over te nemen. Die haalt dan haar trucendoos boven en dan lukt het wel. 'T is grappig én leerrijk om te zien hoe ze met verschillende attributen en methoden slaagt in haar opzet.

Sebiet middagpauze. Eindelijk een beetje eten !! Het zal mij geen twee keer overkomen dat ik door mijn wekker slaap (of de snooze-knop nog gebruik) !!

voor alles een eerste keer..

ho ho ho ho how a a a a are you doing? Ja ja ja jag heter Stijn, vä vä välkommen! :p zo ging het dus NIET. :) Ok, het was wel even spannend en ik heb mij niet kunnen houden aan de vooropgestelde 30min. maar ik heb er wel een goed gevoel bij. Eerst beetje praten over de zwangerschap, dan de observaties uitvoeren en daarna een afspraak maken voor volgende keer. Nu, de eerste vrouw voelde zich moe en vertelde dat ze zo in slaap zou kunnen vallen in de zetel, dus dan heb ik wel de Hb (cappilair) gecontroleerd en aangezien die vrij laag was heb ik ook een bloedafname gedaan om het S-Ferritine te controleren, dus vandaar dat het wat langer duurde denk ik.

Ik ben blij dat ik gisteren al eens de consultaties overlopen heb want ik vind dat je echt wel bij de pinken moet zijn bij zo'n consultatie. Het is echt wel de taak van de vroedvrouw om constant opmerkzaam te zijn en pathologie op te sporen.

Ze vertelden ook over hun vorige zwangerschappen en 'k vind het opmerkelijk hoe verschillend deze blijken te zijn. Straks nog één consultatie en misschien morgen ook nog een dagje. zou leuk zijn want ik vind het razend interessant. Zelf praten en vragen stellen is veeel leuker dan gewoon luisteren! :)

Het is fijn om een barnmorska te zijn! :P

yes yes!! :D EINDELIJK!!

't is niet zo mooi om blij te zijn wanneer iemand ziek is, maar deze keer heb ik een goeie reden! :)

Vandaag was de andere vroedvrouw immers ziek en morgen komt ze ook niet terug (en hopelijk vrijdag ook niet:p)! Vandaag hadden ze haar consultaties verplaatst, maar morgen blijven ze staan... want... Stijn mag ze doen! Ok, 't is enkel in de voormiddag want in de namiddag gaf ze nl gezien GVO maar na altijd te moeten toekijken hebben mag ik nu eindelijk zelf eens een paar consultaties uitvoeren! Niet dat ik anders op mijn lui gat zit he, maar de helft van de tijd wordt er gepraat en da's heel moeilijk om constant geconcentreerd te blijven. 'k moest vanavond na de consultaties eens de consultaties van morgen bekijken op de computer en de vroedvrouw was verbaasd dat ik alles zo snel vond, ja wat wil je, 't is wel in't Zweeds, maar hoeveel keer zou ik het haar al niet zien doen hebben.. :) 'k heb er zin in!!

Voor de rest is het hier KOUD!! 'k weet niet hoe het komt, maar deze week heb ik het er heel moeilijk mee, ik lijk maar niet op te warmen. Ik moest daarnet even de stad in en het leek wel -40. Ook ga ik terug met de fiets naar de stage. Het is minder ver dan een aantal weken geleden, nu zo'n 25min. fietsen, maar ik kom telkens als een ijssculptuur toe. Zelfs met dikke handschoenen aan lijkt het alsof er duizend pinnekes in mijn vingers gestoken worden. en net voor ik aan kom lijkt mijn hoofd te ontploffen. Ok, het is gemiddeld kouder dan toen ik vorige weken met de fiets ging, maar zo koud.. Nuja, sebiet een warme douche. Dat doet enorm veel deugd! Merci voor de tip! ;-)

Voor de Vlaamse Barnmorska: hier geen screening voor toxoplasmose of CMV, Asymptomatische Bacteriurie hangt af van de vroedvrouw, wel telkens gluc/prot en bloedglucose en hb. slechts één prenatale echo (op 20w). Eerste bezoek = 90min., tweede bezoek = 60min., daarna telkens 30min. Geen moederboekje (=jammer!).

van't weekend meer nieuws.

Zelfs hier in Zweden spreken ze over het treinongeval in Halle. De vroedvrouw sprak er mij vanmorgen over aan. Ze had gisteren beelden gezien op de televisie en ze was er echt nie goe van.
Zo zie je maar. We hebben er dan eventjes over gesproken en ze hoopt dat de zwaargewonden erdoor komen.

2010 is al een paar keer heel slecht ingezet. Hopelijk blijft het hierbij.

Verslagje van de week

(10:30am)
hallo hallo

het is eventjes geleden dat ik hier nog iets achtergelaten heb. Ik bevind mij nu in de Vardcentral van Ersboda waar we cellprov (uitstrijkje) doen. Ben al drie keer geweigerd, maar de keren dat het geen probleem is mag ik wel alles doen. We hebben nu een kwartiertje pauze en de vroedvrouw is verslagen aan´t schrijven, dus ik dacht: ik zet er mij ook maar even aan.

Het was me het weekje wel. Maandag begonnen op een nieuwe stageplaats en als ik eerlijk mag zijn, ik zag het van in het begin al niet goed zitten om hier drie weken stage te lopen. De vroedvrouw waarmee ik nu samenwerk, Anna-Klara heet ze, heeft, laten we maar zeggen 'andere werkmethoden' dan mijn vorige mentor. Ze hebben hier onlangs een nieuw computerprogramma ingevoerd en het wordt hier met bijzonder weinig enthousiasme onthaald.

(...) jepla, weer twee keer geweigerd. Het lijkt wel alsof de vrouwen in de wachtzaal elkaars gedrag overnemen.

Nuja, het nieuw computerprogramma.. Anna-Klara heeft veel moeite om dit onder de knie te krijgen waardoor ze dus veel tijd doorbrengt achter het computerscherm. Da's voor mij natuurlijk niet zo leerrijk, maar dan benut ik mijn tijd met het versnipperen van haar berg papier. (de papierversnipperaar neemt slechts enkel bladen per keer en elke vijf minuten moet ik er es mee gaan wandelen in de sneeuw wegens oververhit, ik begrijp dus wel waarom ze hem niet gebruikt.)
Je kan dus wel begrijpen dat ik mij maandag en dinsdag meermaals de vraag stelde of dit wel een leerrijke stage zou worden.
Woensdag mocht ik terug naar de jeugdkliniek. Da's Anna-Klara haar vrije dag, dus moeten ze een andere babysit zoeken voor mij... Ook daar was het heel rustig, 'k had reeds vroeg gedaan en daar de jeugdkliniek in het centrum van Umeå ligt ben ik dan maar eens de 'system bolaget' gaan verkennen.

System bolaget is de 'liquor-store', ik weet niet goed welk het gepate woord is in het Nederlands. Hier in Zweden is het verboden om alcohol (tot 3,5%) te kopen onder de 18 jaar en meer dan 3,5% onder de 20 jaar. Om system bolaget binnen te raken moet je dus minstens 20 zijn, het lichte bier verkopen ze ook in de supermarkt.
Ik denk dat de staking in België er voor een groot deel tussen zit, maar iets anders dan Leffe kon ik hier niet vinden. Niet dat ik dat erg vind hoor, zeker voor de prijs van 17SEK (1,5euro) per flesje hoor je mij niet klagen!!

Ondertussen is de temperatuur hier terug gedaald tot -20, schijnt de zon door de ramen en als je naar buiten kijkt doet de weerkaatsing in de sneeuw pijn aan je ogen. Ik kijk al uit naar Kiruna! Ohja, dat heb ik nog niet verteld.. eind maart komt de mama naar hier voor een weekje. We gaan dan een auto huren en trekken zo'n 700km noordwaarts naar een stadje genaamd Kiruna. Het is een aanrader door de mensen hier en schijnt echt de moeite waard te zijn. Voor mij zal het vooral een moment van rust en genieten zijn. Overdag zit ik immers heel de tijd binnen en kan ik niet veel genieten van het mooie weer.
Het dagen worden ook alsmaar langer en dat valt echt op. Elke dag is het 8 minuten langer licht, per week is dat dus 20min. vroeger licht 's morgens en 20min. later donker 's avonds. Op de vier weken dat ik hier nu ben is het nu dus 3u. langer licht, en geloof mij, dat doet deugd!

(5:00pm)
Ondertussen ben ik thuis en het is nog steeds niet helemaal donker. 'k ben moe! Na de lunch vanmiddag zijn we (Anna-Klara en ik) een wandeling gaan maken in de sneeuw. 't was echt veel te mooi weer om binnen te zitten. Ik was verbaasd hoeveel warmte de zon gaf en Anna-Klara vertelde mij dat ze in April, als het wat warmer is in bikini in de sneeuw gaan picknicken. In plaats van een laken leggen ze dan een elandenhuid waar ze op zitten. De combinatie van de zon op je huid en de sneeuw rondom schijnt heerlijk te zijn. Rare mensen die Zweden.. :)

Gisteren was het carnaval. 'k weet niet of er reeds foto's op facebook staan, 'k ga sebiet es kijken. Natuurlijk word dat hier niet zo gevierd als bij ons in Oilsjt, ma 't was toch plezant. Ik was "verkleed" als dokter met aan elke arm een verpleegster op hoge hakken :p De muziek was wel niet denderend en ik kon niet zo heel lang blijven (had véél operaties in de ochtend...) maar de pre-party bij één van onze buddys maakte veel goed. 'k heb ze Belgisch bier voorgeschreven...

Eindelijk weekend! 'k ga niet weg, volgende week trouwens ook niet, het wordt eens tijd om es goe door te werken aan de bachelorproef en wat bij te slapen. De voorbije week was echt rampzalig wat slaap betreft. Altijd maar wakker worden rond drie uur 's nachts en dan denken dat ik mij overslapen heb.. leuk is anders.

'k ga es kijken wat ik vanavond kan klaarmaken. Suggesties zijn trouwens altijd welkom!!

Groetjes!

Dag 24:

Over leuke mensen, één uur aanschuiven in de rij zonder ID én Litouwse koffie en vooral: Litouwse wodka




Coming soon

(...)

Ik was sprakeloos...

't was vandaag mijn laatste dag op Backens Familjecentral met vroedvrouw Maria. Het was een drukke dag. Hij begon wel met telefontid (da's anderhalf uur dat mensen kunnen bellen als ze vragen hebben of een afspraak willen maken, da's elke voormiddag en de vroedvrouwen wisselen af), dit betekent dus voor mij anderhalf uur niets doen. Begon al goed dus.

Na de telefontid kwam echter de éne vrouw na de andere. één zwangere maar, maar de rest waren vrouwen die over contraceptie kwamen praten of anticonceptie wilden laten plaatsen. Het grappige was dat ik een aantal van hen al op consultatie was tegengekomen, dat was dus wel plezant.

In de namiddag was het terug cellprov-tijd. Uitstrijkjes nemen met andere woorden. Deze keer wou Maria mij blijkbaar zoveel mogelijk laten doen. Na één uur had ik reeds vier uitstrijkjes genomen op 6 vrouwen die gepasseerd waren. Na dat uur moest ik even verhuizen naar de keuken, de vereiste concentratie eiste zijn tol. Na 10min. stond ik echter terug tussen de beensteunen. Maria stelde mij voor bij het binnenkomen en vroeg aan de vrouw of ze het ok vond dat ik het uitstrijkje deed. Voor de meeste was het geen probleem. Ik schat dat ik er een tiental gedaan heb van de in totaal vijftien vrouwen die langs kwamen op 2,5 uur tijd. Het systeem hier is dat de vrouw elke drie jaar een oproep krijgt om op een welbepaalde dag en uur naar de vroedvrouw te gaan voor een uitstrijkje. De meeste vrouwen volgen dit ook zeer consequent op zo blijkt. Ik moet zeggen, ik was onder de indruk, 't is niet zo makkelijk als het lijkt, geloof mij, zeker niet met de wegwerp-specula die ze hier gebruiken.

Om vier uur kwam er nog een vrouw voor een nieuw spiraaltje en zo heb ik in deze drie weken toch nog overuren geklopt. :)
en dan was het zover, we moesten afscheid nemen, voor de meesten onder ons geen grote gebeurtenis, ware het niet dat je drie weken aan één stuk met dezelfde vroedvrouw samen werkt en dat dan ook nog eens iemand is die jou inspireert en waar je enorm naar opkijkt. Na nog een fotootje getrokken te hebben ter herinnering liep barnmorska Maria naar haar bureau en haalde er een pakje uit dat ze met een glimlach en ja, tranen in haar ogen aan mij gaf... ik wist echt niet wat zeggen. Bij ons is het de gewoonte dat de student op het einde van de stage iets aan de vroedvrouwen geeft ter bedanking, maar nu was het omgekeerd en ik kon geen woord uitbrengen. Ik had moeite om niet in het Vlaams te beginnen. Wat ze toen zei is niet voor publicatie vatbaar, maar heeft mij wel enorm geraakt... snif snif... :)

Na een dikke knuffel en duizendmaal 'Tack tack' sloot ik de deur van Backens Familjecentral achter mij en liep ik met een leeg hoofd naar de bushalte. Dit was de omgekeerde wereld, maar hij voelde zooo goed!

"Do you have kids..?"

Ja tuurlijk! een stuk of 5, ik kom uit Vlaanderen remember, het land van de bospoepers...

Vandaag een zwangere vroedvrouw op bezoek gehad waarmee ik over enkele weken ga samenwerken, een studente verpleegkunde die ongepland, maar wel gewenst zwanger is en een échte Zweedse die niet veel meer dan 'aaa' en 'mm' zei en mij daardoor de slappe lach bezorgde.

Maar eerst even vertellen dat het hier deze ochtend -30 was, maar prachtig weertje! Ik had trouwens zin om met de fiets terug naar huis te rijden en buiten dat naar mijn gevoel mijn vingers niet meer aan mijn handen hingen en mijn tenen niet meer aan mijn voeten viel dat eigenlijk nog heel goed mee. (lees: met inbegrip van skibril, bivakmuts, muts én handschoenen)

Ik moet bekennen dat ik het gevoel krijg dat ik nu wel het grootste deel van de stage op deze plaats heb gezien. We hebben zowat alles gedaan wat hier gedaan kan worden. Ik mag heel veel doen, maar jammer genoeg geen consultatie zelfstandig leiden. De vroedvrouw heeft nog geen ervaring met studenten vertrouwde ze mij toe en dat is misschien de reden waarom ze liever zelf de consultatie doet. Nuja, ik mag alle observaties en onderzoeken doen maar toch stijgt de honger naar meer en andere ervaringen. Volgende week ging ik normaal naar Teg Vårdcentral, maar Lisbeth vertelde mij vandaag dat er een probleem is en dat ze misschien een andere plaats zal moeten zoeken. We zien wel.

Over vandaag.. die vroedvrouw was wel een toffe maar ik voelde mij niet zo op mijn gemak, wie weet wat ze nu allemaal gaat vertellen over mij op verlos en wie weet met welke vooroordelen ze daar gaan zitten nog voor ik daar begonnen ben.. Maria zei dat ik mij geen zorgen moet maken, maar 'k zat toch met de zenuwen. Bovendien vertelde ze mij dat ze allemaal op de hoogte zijn van mijn komst en dat ze ernaar uit kijken om een mannelijke vroedvrouw op stage te hebben. Dat beloofd....
De verpleegster was wel een toffe. Eerst was ze zo heel in zichzelf gekeerd, maar naarmate de consultatie (van 1,5u) vorderde ontdooide ze precies. Vooral toen de vroedvrouw even iets moest gaan controleren kon ze niet ophouden met vragen stellen en vertellen. Zelfs niet toen de vroedvrouw terug was. :p Het was een interessant gesprek. Veel psychologie, veel ervaringen uitwisselen en uiteindelijk de vraag of ikzelf kinderen heb.
en last but not least, de échte Zweedse die mij de slappe lach bezorgde :) Ik moet nog steeds lachen als ik eraan terug denk. Mevrouw kwam voor een voorschrift voor de pil en veel meer dan 'aaa' (een lage 'a' klank die als bevestiging wordt uitgesproken) en 'mm' (idem) kwam er niet uit. Ik denk dat het een soort dialect was dat mevrouw sprak. Super grappig, op sommige momenten leek het wel een oermens ofzo, precies of ze kon geen andere klanken uitbrengen. :p Op sommige momenten krijg ik mijn klop en moet ik mij serieus concentreren om mee te zijn met het gesprek, maar deze keer was ik klaarwakker en moest ik mij in 101 bochten wringen om niet in de lach te schieten.

Het vreemde is dat ik bij sommige mensen/koppels veel minder moeite heb om te volgen wat ze zeggen dan bij andere koppels. Soms kan ik heel goed volgen met het gesprek en kan ik steeds zonder probleem antwoorden als de vroedvrouw mij vraagt om in te pikken, maar andere keren moet ik telkens verontschuldigend knikken en zeggen dat ik er niet veel van verstaan heb.
Bedankt mevrouw Van den Eede voor de avondcursus, hij komt héél goed van pas!!!

Groetjes!
Stijn

- 28 en een staalblauwe hemel!! I like!

SLEDDING!!!

Foto's en filmpjes van de slee-sneeuwman-kampioen volgen! :D

Check this out! :)

http://www.facebook.com/event.php?eid=265336462595&index=1#/video/?oid=265336462595

Op het derde filmpje vanaf 1'40 zie je ons in actie!

Groetjes!
Stijn

-16... da's KOUD!!

Sneeuwstorm

Toen ik deze ochtend buiten kwam was er eigenlijk niet zo heel veel bij gesneeuwd. Dus ik dacht bij mezelf: waarom dan toch niet met de fiets gaan, ik ben het al gewoon en het zal sneller zijn. Dus vertrok ik met de fiets. Geen goed idee zo bleek, ik raakte heel moeilijk vooruit door de sterke wind die uit elke zijstraat kwam en mij dreigde onderuit te halen en door de sneeuw die op sommige plaatsen opgehoopt was.

Nu, ondertussen heeft er hier een heuse sneeuwstorm huisgehouden en is mijn fietske helemaal onder gesneeuwd. Ik schat dat er minstens zo’n dikke tien cm is bijgevallen en ’t is echt de moeite! Zeker met de wind erbij is’t wel sjiek! Ben dan maar met de bus naar huis gekomen. Wat ook wel nog leuk was, want van de bushalte naar mijn kamer is het nog zo’n 15min wandelen, ‘k heb er dus een leuke, zware, koude sneeuwwandeling van gemaakt. J Jammer genoeg wil dit echter ook zeggen dat ik morgenvroeg nog wat vroeger zal moeten opstaan om eerst naar de bushalte te wandelen en dan op tijd de bus te nemen om op tijd op de praktijk aan te komen.

Daar nog steeds zo koud?? België gaat ons nog voorbij steken…

De groeten!!

Stijn

De eerste val, rijden op een spiegel en ... het RESULTAAT !!! :)

Vroedvrouw: "Det är Stijn, han är barnmorskastudenter, han kommer från Belgien. Han första och han pratar ganska bra Svenska!"

Stijn: "Neeje, jag pratar LITE svenska !!!"

Waarop de zwangere prompt in het Zweeds begint te babbelen met mij en ik moet antwoorden: "say again ... in English PLEASE! Tack!"

Als de mensen langzaam en duidelijk praten versta ik vrij veel en kan ik een gesprek vrij goed meevolgen. Ik pik woorden op en weet zo wel waarover het gesprek gaat. De vroedvrouwen vinden dit echter zo leuk en blijkbaar geef ik de indruk dat het allemaal wel goed vlot want iedere keer opnieuw stellen ze mij voor als de Belgische student die vrij goed Zweeds verstaat en spreekt.

(...)

en ja inderdaad, het onderwerp doet al vermoeden dat deze dag pijnlijk is ingezet. Deze ochtend reed ik zoals gewoonlijk met mijn stoere mountain bike door de straten van Umeå op weg naar de praktijk van vroedvrouw Maria toen ik op een bepaald moment uitgleed over een ijsplek. Met als gevolg: een scheef zadel, een scheef stuur, een los versnellingsapparaat, een gat in mijn rugzak en een stijve elleboog. Vanavond eens naar kijken is de boodschap. Voor morgen voorspellen ze een tiental cm sneeuw, ik denk dat ik dan toch maar eens het openbaar vervoer ga testen.

Niettemin kwam ik vanmorgen hier binnen op de praktijk en kon ik niet laten van op te merken hoe warm het buiten wel niet is. -3,4 om precies te zijn. Ik kan je garanderen dat ik na een half uurtje fietsen in de sneeuw wel wat vocht verloren ben.

Gisteren mocht ik een dag meelopen met de vroedvrouwen van de jeugd"kliniek". Dat is een soort praktijk waar jongeren tussen 12 en 23 jaar naartoe kunnen gaan als ze vragen of problemen hebben in verband met seksualiteit, voorbehoedsmiddelen, enzovoort. 't was enorm leerrijk om hierbij aanwezig te zijn. Ik heb allerlei jonge mensen over de vloer zien komen, op afspraak, of gewoon tijdens de 'drop-in-afternoon'. Ze kwamen met allerlei vragen en problemen, hetgeen mij echter enorm is opgevallen is het feit dat jongeren hier enorm bewust zijn van hun eigen lichaam en goed weten wat ze willen. Ze zijn goed geïnformeerd.
Zweden is zowat het enige land met zulke organisaties en ik vind dat jammer. Het is immers een heel knap initiatief om de jeugd te bereiken. De drempel is heel laag, ze kunnen alles vragen en zoveel langs komen als ze willen want het is allemaal gratis.
Iets om vast te houden en over na te denken.

Ondertussen ben ik thuisgekomen. Hierboven is geschreven in de voormiddag in mijn pauze.

Iemand ooit al geprobeerd om op een spiegel te rijden? Nee? Kom dan eens naar het hoge Noorden!! Ik kan je verzekeren, als de weg waarop je rijdt glinstert in het licht van de lantaarnpalen word je toch wel een beetje ongerust. Het is hier nu maar -2 graden en ik begin te twijfelen of ik niet op een verkeerd vliegtuig ben gestapt.

Ondertussen heb ik ook de resultaten van mijn examens goed ontvangen ....
(...)
(...)
(...)
(...)
(...)
(...)
(...)
(...)
(...)
(...)
(...)
(...)
(...)

Een 14, 15, 12, 12, 14 en jammer genoeg ook een 9.

Nu, ik kan niet zeggen dat ik niet tevreden ben. Jammer natuurlijk van die 9, maar 'k heb wel het gevoel dat ik het onderste uit de kan heb gehaald met de tijd die we kregen. 'k ga goe slapen vannacht.

Nu is't tijd om nog wat te werken voor school!! (zodat die 9 nog kans heeft om gedelibereerd te worden he.. :) )

Groetjes!!
Stijn

:-)

Al slurpend van mijn warme Belgische (!) chocomelk blik ik met een glimlach terug op gisterenavond. Mijn eerste feestje hier in Umea! :) en plezant dat het was!

Na gisteren in de namiddag allerlei teambuilding activiteiten gedaan te hebben (zie foto's) hadden we met onze en andere groepen afgesproken om naar Rex te gaan. Da's een café-restaurant-dansbar in het oude gemeentehuis van Umea. Sfeer verzekerd dus! We hadden afgesproken aan de grote supermarkt hier niet ver van om half acht om dan samen de bus te nemen richting centrum. Na een kwartier (!) had iedereen zijn buskaartje gekocht en konden we vertrekken.
In het centrum aangekomen zijn we eerst nog iets gaan drinken in een leuke bar niet ver van Rex, ze zeiden dat het daar goedkoper was.. ik vind zes euro voor een pint toch niet zo goedkoop hoor. 't was gezellig en het was een ideale gelegenheid om iedereen wat beter te leren kennen.
Rond half tien gingen we dan naar Rex, na tien uur moesten we immers inkom betalen en mochten de -21 jarigen onder ons niet meer binnen. Uiteindelijk waren we 2min. voor tien binnen.... mijn tenen waren ijsklompjes geworden. Maar niet voor lang... :) We hebben, waarschijnlijk in de grote vergaderzaal van vroeger, zalig gedanst tot we niet meer konden. Daarna hebben we nog een cola gedronken en zijn we met ons groepje met de bus naar huis gegaan.

't was een geslaagde avond! 'k heb nieuwe mensen wat beter leren kennen en vooral, we hebben ons goed geamuseerd. Het was een mooie afsluiter van een eerste heel intensieve week.

Hoe is't daar?
Hejda!

-11

eindelijk!! Mijn hoofd staat nu wel op springen naar een wandeling van een half uur, maar 'k ben blij dat het eindelijk wat kouder word. Het is nu precies -11°C buiten en het is gevoeliger kouder dan de voorbije dag. Laat mij even uitleggen waarom dat goed nieuws is.

De voorbije dagen was het hier somber, grijs en vrij warm voor de tijd van het jaar. Dit omdat de lage wolken ervoor zorgen dat de warmte bewaard blijft. Nu wordt het kouder en kouder en dat wil dus zeggen dat de wolken stilaan verdwijnen! en dat wil dan weer zeggen dat de zon tevoorschijn komt! Nu is het wel mooi eigenlijk, de zon is aan't ondergaan, dus 't is niet meer zo licht, maar de hemel is blauw met een paar witte wolkensluiers. Kan je het je voorstellen? :) Het witte landschap baadt nu in een heel andere sfeer. Echt mooi! 'k heb een paar foto's getrokken, je moet maar eens kijken.

Vandaag mocht ik meelopen in het ziekenhuis met de specialist-vroedvrouwen en gynaecologen. Concreet zijn dat vroedvrouwen die een extra cursus gevolgd hebben voor echografie uit te voeren in samenwerking met de gynaecoloog. Heb ik hier mijn ogen uitgekeken! Ik word er zelfs stil van als ik dit herlees, over amper drie maanden sta ik terug in het Vlaamse systeem.. Ik ben jaloers op de vroedvrouwen hier in Zweden! Het is fantastisch om te zien dat het ook anders kan dan in Vlaanderen. De vroedvrouwen en de gynaecologen werken hier als één team in een hele goeie sfeer. Heel open en zonder enig verschil ofzo. Om een beeld te geven van hun samenwerking het volgende voorbeeld: er kwam een vrouw met een borstabsces op controle. Zij werd gevolgd door een bepaalde dokter en een vroedvrouw. Ze wouden ter controle een echo doen, dus ze gaan naar het echolokaal. De vroedvrouw, de vrouw, de dokter en ik. Tot mijn grote verbazing ging de vroedvrouw achter het echotoestel zitten en keek de dokter toe. Knap toch! Ik denk dat ik hier nog véél ga leren. :)

Ondertussen heb ik het hier wat gezellig gemaakt en ben ik wat aan't opruimen. Moet ook gebeuren he. :) Het deed deugd om vandaag zo vroeg thuis te zijn!

Tot hoors!!

Dag 7

Hier zijn we dan! Ik moet bekennen.. 't is hier eigenlijk wel super. De eerste dagen had ik het echt moeilijk omwille van de kou en omdat het hier zo snel donker is en omwille van de taal en omwille van al het schoolwerk en ga zo maar door. Maar nu gaat het een stuk beter. De barrière van één week is gepasseerd en dat doet wel deugd. ik ga niet zeggen dat het al aanvoelt als routine, maar er komt toch een beetje regelmaat in mijn dagen en da's aangenaam.

De praktijk is super plezant! De vroedvrouw waarmee ik samen werk, Maria, is een toffe madam die eigenlijk nog maar 5 jaar vroedvrouw is. Ze was vroeger pediatrisch verpleegkundige en heeft zo'n 5 jaar geleden bij Lisbeth (mijn mentor hier in Zweden) les gevolgd om barnmorska te worden. en hoe! het is echt een plezier om met haar samen te werken!
Vandaag hebben we bijvoorbeeld niets anders gedaan dan cellprov, uitstrijkjes in het Vlaams. Het is hier de gewoonte dat vrouwen doorgestuurd worden door de dokter naar de vroedvrouw voor een uitstrijkje. Ze komen dan binnen, leggen zich op de stoel en laten het uitstrijkje nemen. Binnen de 10 minuten staan ze dan terug buiten, zo snel gaat dat. Voor mij is dat super interessant want in België doen we zulke zaken niet of zelden als vroedvrouw. Van de 20 vrouwen die langs kwamen heb ik er een viertal mogen doen. 't was héél leerrijk!
De vorige dagen was het vooral prenatale consultatie, dwz dat de zwangere koppels dan op consultatie komen voor een aantal onderzoeken te doen. Ook dit gaat vrij anders dan in België, althans anders dan hetgeen ik tot nu toe gezien heb op stage. Hier is het de gewoonte dat de eerste consultatie op 12 weken 90min. in beslag neemt. Dan wordt er kennis gemaakt, gepraat, gepraat en nog eens gepraat. Voor mij is dat altijd een hele uitdaging omwille van de taal, ik moet altijd heel geconcentreerd luisteren naar wat allemaal gezegd wordt wil ik mee zijn met het gesprek en wil ik wat bijleren. Maar ook omdat ik zelf ook heel vaak betrokken word in het gesprek en dan moet weten waarover gesproken word. Dit is niet altijd het geval, maar dan vertalen ze wel even naar het Engels of de vroedvrouw probeert het uit te leggen in het Zweeds aangezien haar engels niet al te best is. Ik vind het vooral zo aangenaam omdat er voor alles tijd genomen word. De mensen kunnen hun zegje doen, ze krijgen eigenlijk heel veel tijd en dat maakt dat de sfeer altijd heel gemoedelijk is.
Komt de vrouw voor een tweede of derde of ... prenatale controle dan krijgt ze een half uur en dan doen we onderzoeken zoals fundushoogte, auscultatie (met Pinard!), palpatie, bloeddruk, urine enzovoort. Ook hier is er heel veel ruimte om te praten over vanalles en nog wat.
Ik moet zeggen dat de mensen over het algemeen vrij enthousiast zijn als ik mezelf voorstel. Ze vragen dan naar het waarom en waarom ik naar Zweden wou komen en wat de verschillen zijn met België enzovoort. Met de vroedvrouw praten ze Zweeds, maar het vormt blijkbaar geen enkel probleem om vlot over te schakelen naar Engelska.

We beginnen rond acht uur, werken tot half tien, dan is't FIKA, dan van tien tot twaalf, LUNCHRAST, van één tot half drie, dan terug FIKA, en van drie tot vier. Fika is de leukste tijd van de dag! Dan gaan we met z'n allen van de praktijk (2 vrvren, 2 verpleegsters, 1 sociaal assistente, 1 secretaresse en 1 pre-schoolteacher) koffie drinken in de keuken en koekjes eten. We zitten dan allemaal rond de tafel te babbelen en koffie te drinken en lekkere Zweedse koekjes te eten, echt cool! :p Fika is een beetje als thee-time in Groot-Brittannië, iedereen in Zweden kent het en iedereen doet het. De keuken noemt zelfs geen keuken, maar fikarum.
Backens Familjecentral, zo noemt de praktijk, ligt op ongeveer een dikke 10km van mijn kot. Da's dus elke morgen warm ingeduffeld op de fiets springen en trappen maar! Dinsdag deed ik er één uur over, toen was het aan't sneeuwen en ben ik enkele keren verloren gereden, ik had geen kou, maar kwam echter wel kletsnat toe! Niet van de sneeuw, maar van het zweet. Zweten in Zweden, het bestaat! en hoe...! Gisteren en vandaag ging het een heel stuk beter. Nu doe ik er een klein half uur over als het niet sneeuwt.

Ik ben hier ondertussen al één volle week in Zweden en ik voel dat wel. Ik voel mij meer op mijn gemak en ook een klein beetje meer thuis. Ik ken de weg van en naar de stad, naar de universiteit en naar Backens Familjecentral al zo goed als vanbuiten.
Mijn kamer is wel nog wat kaal, maar daar wil ik binnekort verandering in brengen. De mensen op mijn korridor zijn wel niet zo spraakzaam. Soms koken we eens samen met twee maar voor de rest zie ik ze bijna nooit. Nuja, overdag ben ik op stage en 's avonds zit ofwel te werken voor school, ofwel te bloggen ofwel te skypen ofwel op een feestje met mijn Zweedse buddy's.

Jaja, ik heb hier al wat mensen leren kennen. Het zogenaamde Buddy Program is van start gegaan en ik zit in groep 13. Ik zit in een groep met mensen uit Canada, Griekenland, Hongarije, Turkije, the USA, Pakistan, Australië, China, Nederland, Zweden (!!!) , Litouwen en jawel, ook één iemand uit België! Woendag hebben we kennis gemaakt en zijn we naar een dansbar niet ver van mijn kamer geweest. 't was plezant maar ik moest er jammer genoeg vroeg in want de wekker slaapt natuurlijk niet uit.
Zaterdag is er de teambuilding dag waar ik zeker naartoe ga en hoop om een paar mensen wat beter te leren kennen. 'k heb al goed contact met twee chinezen, Yang (hoe kan het ook anders...) en Serena (Williams??). 't zijn toffe mensen, maar niet van mijn groep.

Ook het weer word ik stilaan wat beter gewoon, het is nog steeds vrij donker overdag, maar het valt al niet meer zoveel op.
Ook koken gaat mij al iets beter af. Heb gisteren zowaar een hele maaltijd klaargemaakt. 'k heb er een goe uur aan bezig gezeten, maar het heeft mij dan ook des te meer gesmaakt! Hoera!

De koelkast zit ondertussen ook al een stuk voller, met andere woorden, beetje bij beetje geraak in nog geïnstalleerd hier in het mooie, boeiende maar koude Umea. (ik denk dat ik nooit ga wennen aan die kou, nu nog -5, volgende week voorspellen ze tot -12. Op de fiets heb ik steeds teveel aan, te voet moet ik altijd goed doorstappen om warm te krijgen)

Lieve mensen, ik mis jullie allemaal ontzettend! De één al wat meer dan de ander natuurlijk :p maar allemaal heel veel! Met andere woorden, alle reacties en nieuwtjes zijn welkom!

Ik kruip onder de wol! Got natt!

Hejda!
Stijn

Dag 6:

over cyckling to work in the morning in snow, getting lost, zweten in Zweden, mislukte köttbullar in tomatensaus, barnmorskestud Stijn, Maria, prenatale consultaties van 90min., fika, the Buddy Program, my room, feestjes, 5euro voor een biertje, het antwoorden op vragen zonder eigenlijk te weten waarover de vraag gaat en zoveel meer.

Nu kruip ik in mijn bed, morgen en de rest van de komende drie weken staat de wekker immers onherroepelijk op om 6:20am.

'k ga mijn best doen om deze week nog iets op 'papier' te krijgen. Nu moet ik nog even naar de unief om een paar zaken te printen (ja, 't is niet gelijk thuis op een knopje drukken en 't komt eruit gerolt, 't is eventjes een kwartiertje wandelen tot de dichtstbijzijnde printer).

tot één dezer!
Stijn

en het is alweer donker...

hej! (zo spreekt iedereen hier elkaar aan..)

Het is nu half vier in de namiddag en het voelt alsof de dag alweer om is. Rond drie uur begon het te schemeren en nu is het zo goed als volledig donker buiten.

Gisteren was het ook zo. Rond negen uur ben ik gisteren vertrokken in Charleroi richting Stockholm. Het vliegtuig vertrok stipt op tijd, dus geen zorgen. De vlucht verliep goed en na een kleine twee uur begonnen we aan de landing. Boven het wolkendek scheen de zon, was het een mooi zicht, éénmaal we echter in de wolken verdwenen was het heel wat anders. Eerst en vooral duurde het erg lang voor we uit de wolken waren en op de moment dat we dan terug door de ruitjes konden kijken was het contrast enorm. Het was alsof ik in een zwart-wit film beland was. Overal sneeuw. Door de lage wolken was het dan ook nog eens heel miezerig en grijs.
Eenmaal aangekomen in Stockholm werd dat beeld alleen maar bevestigd, alles was er wit, de bomen de huizen, nergens was een kleur te bekennen. Echt om depressief van te worden. Dat laatste merkte ik ook aan de buschauffeur, een heel norse, weinig spraakzame man die naar mijn gevoel iets te veel geeuwde onderweg. Ook de auto's en wegen lagen er heel vuil en triest bij. (Vandaag vernam ik dat dit weer in Stockholm heel ongewoon is.)
Na nog een bus genomen te hebben van Stockholm naar de andere luchthaven had ik Stockholm wel gezien. Gelukkig was die tweede buschauffeur iets vriendelijker. Die zong zelfs mee met de muziek!! Niet dat dat veel waard was, maar toch. Beter dan niets. Toen ik aankwam in Stockholm Arlanda was het al twee uur gepasseerd en moest ik dringend iets doen aan mijn glycemie-level. Een vlugge (en dure!!!) hap later zat ik op het vliegtuig richting Umea (heb nog steeds niet de 'a' met het bolleke erboven gevonden..). Het was een hele opluchting want al dat gedoe met de bagage en vooral de aanpassing aan de andere taal maakte van mij een niet-veel-meer-waard-zijnde-student-onderweg naar een onbekend oord.
Gelukkig (!) stond in Umea Lisbeth op mij te wachten! Met de vraag 'Stign??' begroette ze mij en heette ze mij welkom in Zweden. Ik was gerustgesteld.
Zij heeft mij gisteren nog naar de supermarkt gereden, heeft mij getoond waar ik vandaag moest zijn en heeft mij naar een geldautomaat gevoerd. (dat laatste is op zich niet zo'n grote gebeurtenis, maar hier in Zweden zal dat nog mijn beste vriend worden vrees ik)
Na lekker gegeten te hebben (lees: diepvriesmaaltijd uit de supermarkt) en veel mensen eens gehoord te hebben kon ik moe maar tevreden onder de wol kruipen.

Vandaag!! :) Ik stond op met een fris hoofd, ben gaan ontbijten en ging daarna even polsen hoe koud het nu wel zou zijn... Het viel nog best mee dacht ik... dus deed ik niet zoveel aan, ik moet dat dan immers overal meesleuren en daar had ik geen zin in als dat toch niet nodig is... Maar geloof mij, na een half uur stappen naar het ziekenhuis vroren mijn oren eraf, had mijn hoofd ijskoud en voelde ik de kou zo door mijn kleren kruipen. Morgen zal ik beter mijn voorzorgen nemen!! Nu weet ik waarom Lisbeth zelfs in de auto handschoenen en een muts aan heeft!!
'k ben dan naar de school geweest, 'k heb daar kennis gemaakt met een even vriendelijke verantwoordelijke voor de internationale studenten (Chatrin) die mij heel de voormiddag heeft rondgeleid op het domein. We hebben een aantal tests laten doen (oa MRSA), hebben een badge laten maken (met oorspronkelijk de naam 'Stijn Vimke'), zijn naar de bib geweest, naar het international office en hebben nog samen koffie gedronken. Echt vriendelijke mensen! Heb jammer genoeg Lisbeth niet veel gezien vandaag.
Ook daar ben ik een duitse student tegen gekomen die mij toevallig hoorde informeren naar een tweedehands fiets, in de gang zei hij mij dat hij maandag terug vertrekt en dat hij 6 maanden geleden een nieuwe fiets heeft gekocht en dat als ik interesse heb ik hem gerust mag contacteren om de fiets over te kopen. Ik ben dan eerst de stad in gegaan, maar aangezien ze hier blijkbaar nogal profiteren en zelfs voor krotten schandalig veel vragen heb ik de duitse student reeds gecontacteerd voor zijn fiets.
Ohja, alle voertuigen, dus ook fietsen zijn hier uitgerust met winterbanden en al ligt er hier over sneeuw en zou je zeggen dat het vrij glad ligt, toch rijden de fietsers hier tegen een hoog tempo. Naar het schijnt zal ik ook vlugger de 10km naar mijn eerste stageplaats overbruggen met de fiets dan met de bus. Mijn beslissing was dus snel gemaakt.
Nog een feit waaraan ik merk dat het hier echt wel 'koud' (-7) is is dat mijn lippen nu reeds gesprongen zijn en heel droog en pijnlijk aanvoelen. Morgen beter smeren dus!!

Volgende week zal ik maandag- en woensdagnamiddag deelnemen aan de international entrance course voor de nieuwe studenten. Maandagvoormiddag ga ik al eens kennismaken met mijn stagementor voor de komende drie weken en ergens in de loop van de week leer ik ook mijn buddy-group kennen waarmee ik in de weekends allerlei activiteiten kan doen om zo optimaal van dit land te kunnen genieten.

Voor de studenten vroedkunde: de groep hier bestaat uit een kleine 20 studenten. Hier is de opleiding eerst drie jaar verpleegkunde en dan kan je kiezen voor specialisatie vroedkunde. De studenten zijn dan uiteraard een stuk ouder dan ons en heel veel op stage ('clinical practice'). Vandaar ook dat ik ze niet veel ga zien, maar ze gaan mij wel uitnodigen wanneer er interessante lessen worden gegeven.. in het Zweeds. Dat belooft!!

Ik denk dat ik hier maar eens ga afsluiten, anders kan ik even goed naar een uitgever stappen om dit als een boek te laten uitgeven.

Ik ga nu nog wat kleine dingen, zoals sim-kaart, ohja, mijn Zweeds nummer is: 0046768497394 in orde brengen en straks iets gaan halen om te eten. Morgen plan ik van eens naar mijn kot te gaan kijken, volgens Chatrin is het één van de oudste gebouwen dat dringend toe is aan restauratie. Dat belooft!!

Ik heb reeds enkele sfeerbeelden getrokken onderweg naar het ziekenhuis, meer foto's volgen zeker nog!

Heel veel groetjes en tot hoors!!
Stijn

Aangekomen!

Even een berichtje om te melden dat ik veilig ben aangekomen in het koude, mooie en besneeuwde Umea. Het was een lange en vermoeiende dag dus ik kruip onder de wol. Moet er morgen immers vroeg (lees: half acht) uit om alle administratie (en dergelijke...) te regelen.
Een verslagje van de intensieve reis volgt later.

Vele groetjes en bedankt voor de vele leuke berichten!!!!

Stijn

p.s.
Ik vind het super om al die berichtjes en reacties te krijgen, maar liefst geen smsjes meer sturen, enkel indien nodig. Zelfs voor ontvangen moet ik hier betalen en zo loopt de rekening natuurlijk snel op. Moest je je toch geroepen voelen, binnekort koop ik een Zweedse sim-kaart (hopelijk zal ze niet teveel stinken.. ha ha.. ) en dan kan je daar naar sturen. Merci!! :)

Niet lang meer...

De examens zijn achter de rug, de nodige formaliteiten zijn in orde en mijn vertrek naar Zweden zal er nu heel snel zijn. Ik heb er zin in!

Donderdag 14 januari vertrek ik en het beloofd een hele reis te worden. Om 9u.05 stijgt het vliegtuig op van op Charleroi richting Stockholm Skavsta. Anderhalf uur later land ik in Skavsta waar een bus op mij staat te wachten. Deze zal mij, mits een stop in hartje Stockholm naar de andere luchthaven van Stockholm, Arlanda, brengen. Daar neem ik het vliegtuig van 14u.50 richting Umeå, waar ik dan een dik uur later zou moeten aankomen.

In Umeå staat barnmorska Lisbeth (mijn stagebegeleidster) klaar om mij op te vangen en wegwijs te maken in deze stad. Waarvoor tack tack! (tack = dank en hoe meer je tack zegt, hoe meer je je dankbaarheid toont)

Aangezien ik pas op 17 januari in mijn kot kan trekken logeer ik de eerste drie dagen in een jeugdherberg in hartje Umeå. Kwestie van de stad al wat te kunnen verkennen vooraleer ik op 18 januari in het werkveld gesmeten word.

Het volgende berichtje zal ik posten vanuit Umeå!

Welkom op mijn blog. Vanaf midden Januari zal je hier de sfeer en cultuur kunnen opsnuiven van hoe een vroedvrouw (barnmorska) leeft en werkt in Umeå, Zweden.

Tot dan!

Stijn