4e nacht

Rond drie uur stond ik op het punt om naar huis te gaan en te gaan slapen. Een hele nacht niets doen, daar word je moe van!

Gelukkig heb ik dat niet gedaan want om kwart na drie kwamen er twee koppels binnen. We hadden ze reeds gezien in de vooravond, maar hadden ze terug naar huis gestuurd, nu waren ze echter in volle arbeid.
Om 5u55 werd dan een mooie zoon geboren. Hij had het wel heel lastig de laatste vijf minuten, de hartslag bleef op 65sl./min wegens een omstrengeling van de navelstreng, maar gelukkig heeft hij dit niet lang moeten verduren. Een half uurtje en drie hechtingen later lag hij al vredig bij mama te drinken. Dit kleine, onschuldige wezentje is een wondertje, net zoals alle andere kleine mirakeltjes die elke dag de veilige thuishaven van mama's baarmoeder inruilen voor deze soms harde wereld. Het lijkt soms alsof de tijd stil staat in de kamer. Alles wat buiten gebeurd heeft plots geen belang meer, dit kleine kind ligt zo ontzettend onschuldig, veilig, maar ook kwetsbaar te drinken bij de moeder terwijl de papa met blinkende ogen vol trots naar zijn vrouw en zijn zoon kijkt. Hij heeft nooit veel gezegd, maar het was overduidelijk dat hij deze moment, dit proces met elke cel van zijn lichaam doormaakte.

Het is een voorrecht als vroedvrouw (in spé) om hierbij aanwezig te zijn. Soms vergeet ik het even wat dit moet betekenen voor de ouders. Toen ik hier de eerste weken mijn eerste bevallingen deed was ik zelf ook enorm enthousiast en na elke bevalling moest ik nog een half uurtje 'bekomen van de emotie'. Ik deed de bevalling samen met de vroedvrouw, we coachen tezamen met de papa en zorgen voor een traumatoloze bevalling. De ouders waren onder de indruk, ik was onder de indruk en ik voelde mij een stuk verbonden met hen. Nu, bij opname, stelt de vroedvrouw zich voor, maar trekt zich dan terug. Het is dan aan mij om deze (schijn)verantwoordelijkheid, zoals sommigen voor mij het ook reeds verwoordden op mij te nemen en actief met het koppel bezig te zijn. Het is een stuk meer technisch handelen ook. Goed contact hebben met het koppel is één ding, maar goede technische handelingen stellen is natuurlijk ook belangrijk, des te meer de vroedvrouw er meestal niet bij is om te checken of ik juist ben. Wanneer ik het dan nodig acht roep ik de vroedvrouw en de undersjuterska erbij. Meer dan assisteren zal de vroedvrouw echter niet doen. Als het moet zal ze mij corrigeren, maar overnemen staat niet in haar woordenboek. Snap je wat ik bedoel, de weg die ik in deze zes weken heb afgelegd is enorm. Als vroedvrouw moet je constant al je zintuigen gebruiken en moet je overal bij zijn. Nu heb ik het gevoel dat ik heel technisch aan't leren ben, zo heb ik niet meer 'den bibber' net na de bevalling maar doe ik door tot wanneer alles in orde is. 'k moet mezelf wel verplichten om soms eventjes, net na de bevalling stil te staan en te beseffen dat dit voor mij de zoveelste bevalling is, maar voor het koppel hét moment is waar ze negen maanden, zoniet langer naartoe geleefd hebben.

Nog drie dagen te gaan,ik ga het hier missen!! Wat zal het onrealistisch zijn om maandag op de schoolbanken te zitten en de lessen te volgen. 'k zal daar alleszins zitten met een héle grote rugzak vol intense ervaringen die hun invloed wel zullen hebben op mijn verdere pad.

Tot gauw, 't is nu echt niet lang meer!