Een knuffel van de mama en een bevalling vooruit!

Vanmorgen kwam ik zoals elke ochtend rond kwart voor zeven op de dienst aan, ik doe mijn andere kleren aan en van de moment dat ik in de bureau kwam werd ik direct door twee vroedvrouwen beetgenomen. Er was 's nachts een vrouw binnen gekomen, alles was heel vlot verlopen en ze had nu volledige ontsluiting. "'t is een heel fijn koppel en ik heb gezegd dat jij hun verder zou begeleiden, ga maar!" met die woorden duwden de vroedvrouwen mij bij wijze van spreken de kamer in.

Nu, je moet weten, gisteren riep mijn mentor van verlos mij bij zich. Ze wou eens praten over de voorbije dagen. Ze vroeg hoe het ging, ze vroeg hoe ik mij voelde, wat ik al bijgeleerd had en waar ik nog wat meer aandacht aan wou besteden. Op het einde van het gesprek vroeg ze mij of ik mij zelfzeker voelde. Ik had net een super goeie bevalling achter de rug gehad (moest een episiotomie plaatsen, heb het kind zelf moeten roteren en een vrij gecompliceerde hechting moeten uitvoeren achteraf) en alles was goed verlopen dus ik antwoordde volmondig 'ja'! Goed, zei ze, dan gaan we jou meer en meer loslaten, je mag zelf je patiënt opvolgen, het beleid bepalen en als je ons nodig hebt moet je maar roepen. Nu, ik dacht dat we dat misschien vanaf volgende week zouden toepassen en vooral geleidelijk aan, maar niet dus.

Eenmaal in de kamer en voorgesteld verlieten de twee vroedvrouwen (na een vette knipoog geworpen te hebben) de kamer en stond ik er alleen voor. Gelukkig waren het hele fijne mensen die enorm goed aan elkaar hingen want ik kon mijn rol herleiden tot de achtergrond. Tenminste tot het hoofd op bekkenbodem zat.
Dit was de meest natuurlijke en mooiste bevalling die ik tot nu toe gezien en gedaan heb. Elk half uur veranderden we van positie, kersenpitjes, warme handdoeken, af en toe een druivesuikerke en véél geknuffel hielpen het koppel door deze laatste fase. Na een uurtje persen werd het kind dan geboren op bed, in zijlig, zonder lamp, zonder ingrijpen. Pas wanneer het hoofdje aan het insnijden was deed ik mijn handschoenen aan.
Achteraf moest ik een kleine hechting zetten, één doorlopende inwendig (een speciale, met dank aan mevr. De Frène, waarvan de vroedvrouw versteld stond dat ik die kende.) :)) en één steek uitwendig.
Na het opruimen konden we het koppel met hun flinke dochter wat rust gunnen.

Zo'n anderhalf uur later (ik was al bezig met een ander koppel) kwam ik de vroedvrouw tegen in de gang. Ze had een vrouw bij de arm die blijkbaar net gedoucht had. Ik had ze eerst niet herkend maar toen ze al lachend dankuwel zei en mij een knuffel gaf wist ik dat dit de vrouw was die net een kind op de wereld had gezet. Ze had gedoucht, had verse kleren aangetrokken en wandelde door het ziekenhuis alsof het niets was.
Ik heb dan nog de eerste zorgen aan de pasgeborene gedaan (inderdaad, zo'n twee uur na de bevalling), het koppel ontslagen op verlos en naar materniteit gebracht.

Dat laatste voelde ontzettend goed. Ik moest echt alles doen, tot het afronden van de administratie. Was voor mij een mooi punt achter deze achtste bevalling.

Ondertussen is er een koppel met een tweeling in arbeid. Ik ben thuis, maar ze gaan mij bellen wanneer er volledige ontsluiting is. Ik heb ze deze ochtend toch ook enkele uren begeleid, we hebben een goed contact en je krijgt niet elke dag de kans om een tweeling op de wereld te zetten.

Wordt vervolgd...