(...)

Ik was sprakeloos...

't was vandaag mijn laatste dag op Backens Familjecentral met vroedvrouw Maria. Het was een drukke dag. Hij begon wel met telefontid (da's anderhalf uur dat mensen kunnen bellen als ze vragen hebben of een afspraak willen maken, da's elke voormiddag en de vroedvrouwen wisselen af), dit betekent dus voor mij anderhalf uur niets doen. Begon al goed dus.

Na de telefontid kwam echter de éne vrouw na de andere. één zwangere maar, maar de rest waren vrouwen die over contraceptie kwamen praten of anticonceptie wilden laten plaatsen. Het grappige was dat ik een aantal van hen al op consultatie was tegengekomen, dat was dus wel plezant.

In de namiddag was het terug cellprov-tijd. Uitstrijkjes nemen met andere woorden. Deze keer wou Maria mij blijkbaar zoveel mogelijk laten doen. Na één uur had ik reeds vier uitstrijkjes genomen op 6 vrouwen die gepasseerd waren. Na dat uur moest ik even verhuizen naar de keuken, de vereiste concentratie eiste zijn tol. Na 10min. stond ik echter terug tussen de beensteunen. Maria stelde mij voor bij het binnenkomen en vroeg aan de vrouw of ze het ok vond dat ik het uitstrijkje deed. Voor de meeste was het geen probleem. Ik schat dat ik er een tiental gedaan heb van de in totaal vijftien vrouwen die langs kwamen op 2,5 uur tijd. Het systeem hier is dat de vrouw elke drie jaar een oproep krijgt om op een welbepaalde dag en uur naar de vroedvrouw te gaan voor een uitstrijkje. De meeste vrouwen volgen dit ook zeer consequent op zo blijkt. Ik moet zeggen, ik was onder de indruk, 't is niet zo makkelijk als het lijkt, geloof mij, zeker niet met de wegwerp-specula die ze hier gebruiken.

Om vier uur kwam er nog een vrouw voor een nieuw spiraaltje en zo heb ik in deze drie weken toch nog overuren geklopt. :)
en dan was het zover, we moesten afscheid nemen, voor de meesten onder ons geen grote gebeurtenis, ware het niet dat je drie weken aan één stuk met dezelfde vroedvrouw samen werkt en dat dan ook nog eens iemand is die jou inspireert en waar je enorm naar opkijkt. Na nog een fotootje getrokken te hebben ter herinnering liep barnmorska Maria naar haar bureau en haalde er een pakje uit dat ze met een glimlach en ja, tranen in haar ogen aan mij gaf... ik wist echt niet wat zeggen. Bij ons is het de gewoonte dat de student op het einde van de stage iets aan de vroedvrouwen geeft ter bedanking, maar nu was het omgekeerd en ik kon geen woord uitbrengen. Ik had moeite om niet in het Vlaams te beginnen. Wat ze toen zei is niet voor publicatie vatbaar, maar heeft mij wel enorm geraakt... snif snif... :)

Na een dikke knuffel en duizendmaal 'Tack tack' sloot ik de deur van Backens Familjecentral achter mij en liep ik met een leeg hoofd naar de bushalte. Dit was de omgekeerde wereld, maar hij voelde zooo goed!