Geen scheurtje, euh vuiltje aan de lucht!!

Nr. 12 is een feit. Het was een lange arbeid. Tussen 8 en 10 cm zaten toch enkele uren en mevrouw was echt uitgeput. Nee, ze had geen epidurale en ja ze deed het super goed. Stijn deed het iets minder goed.. ik denk niet dat ze het gezien hebben, maar ik was niet op mijn gemak. Ik werd zoals gewoonlijk alleen gelaten, maar ben toch ettelijke keren om raad gaan vragen. Elk half uur een andere positie, ze was volledig ontsloten maar toch bleef het hoofdje nog hoog. Ik maakte mij zorgen. Een half uurtje later en met hulp van synto (= kunstmatig versterken van de contracties) werd een flinke dochter echter geboren. Een hele flinke brok van iets meer dan 4kg. Mevrouw had echter geen scheurtjes, niets! (damsteun???!!) Was goed om te zien! Ondertussen kon hun geluk niet op en was ook ik een klein beetje in de zevende hemel. De stages, de vele vermoeiende shiften, alles begint nu zijn vruchten af te werpen en dat doet deugd!!

Ik ben trouwens nog vergeten vertellen over nr 10 en 11. Twee spoedniks op één dag! Dinsdag was het hier heel rustig en heb ik geen bevalling gedaan, maar woensdagochtend heb ik een bevalling begeleid op minder dan een half uur. (heb mezelf zelfs niet deftig kunnen voorstellen) en in de namiddag hadden ze mij een koppel toevertrouwd dat vrij lang thuis had gewacht maar op die moment naar het ziekenhuis kwam omdat de contracties toch vrij regelmatig kwamen….
Mevrouw kwam binnen, ik stelde mezelf voor, haar water brak, ze voelde persdrang en nog geen drie kwartier na de opname had ze haar derde kind op de wereld gezet. Het enige waar ik tijd voor had gehad was meeblazen met haar en haar terug bij de les brengen op de moment dat ze verstijft van angst door de snelheid alles toekneep.
De vroedvrouw kwam eens kijken hoe het ging op de moment dat het hoofdje al geboren was. Toen zij zich op haar beurt voorstelde mocht ze direct ook ‘grattis!!’ (=proficiat) zeggen.

Zalige dag die woensdag! En of het nog niet genoeg was ben ik ’s avonds in de Irish pub St Patricks day gaan vieren. Het scheelde niet veel of ik was 24 uur wakker.

Gelukkig had ik de dag erna, genaamd donderdag vrijaf.

Nu zijn we vandaag. 1 gelukzalig koppel reeds achter de rug en nu hopelijk onderweg naar nr. 13, al weet ik niet of dit nog voor vandaag zal zijn. Zelfs met een epidurale heeft mevrouw (ze heeft mijn leeftijd eigenlijk) nog steeds schrik als ik haar wil onderzoeken en huilt ze bij het idee dat ik misschien haar vliezen zou breken.

… wordt vervolgd.

(3u later...)

Nr 13 is een feit. 't was niet gemakkelijk en ik voel mij meer dood dan levend, maar volgens de vroedvrouwen heb ik dat goed gedaan. Als ge zo rond elf uur 's avonds in de waskamer al u gerief staat af te schrobben en de vroedvrouw die reeds sinds 1973 vroedvrouw is binnen komt, u nen serieuse schouderklop geeft en vol enthousiasme zegt dat ik 'het' in de vingers heb, dan kan je niet anders dan vol trots door de sneeuw naar huis stappen.
Nu, 'k moet zeggen, 't was inderdaad wel een schone bevalling en ben er fier op. 't was echt geen gemakkelijke vrouw maar ze deed wel exact wat ik haar zei en op die manier hebben we erger kunnen voorkomen.

Soit, bedtijd nu!!! Overmorgen komt de mama aan en 'k wil er toch niet té moe uitzien. ;-)

p.s.
ondertussen 2 sneeuwstormen achter de rug. Temperatuur is nog steeds rond -3, maar alles ligt terug onder een dikke laag sneeuw.

tot later!