Na een weekje vol met sneeuwscooters, een ijshotel, een machtige natuur, véél sneeuw, 's werelds grootste en meest moderne mijn en een gezellig stadje genaamd Kiruna ben ik terug aan het verlossen geslagen.
(Moeke heeft de vele foto's mee naar huis..)
Maandag had ik een wat moeilijkere dag, ik denk dat ik wat verkouden was en mij daardoor niet 100% voelde. Niettemin hadden we een heel technische bevalling met oa een skalpelektroden, vliezen breken, infuus plaatsen, spinale verdoving, NPB en uiteindelijk de zuignap en een slagveld achteraf. Alle technische handelingen heb ik verbazingwekkend goed uitgevoerd, maar ik voelde dat ik mij niet 100% kon geven aan het koppel.
Voor de studenten vroedkunde: al deze handelingen moest ik zelf uitvoeren. NPB = nervus pudendus blokkade. Dit is het verdoven van de n. pudendus of de bekkenzenuw. Deze vind je terug net naast de spinae. Daar moet je dus langs beide kanten met een hele lange naald 5cc Xylocaïne in spuiten.
Mieke Roose was hier trouwens en ik heb iets opgevangen over wie naar hier komt volgend jaar... je zal het je niet beklagen! en die cursus Zweeds, die komt super goed van pas!!
Mieke Roose was hier dus en gisteren zaten we samen met mijn Zweedse mentor en de hoofdvroedvrouw om mij te bespreken. Op een schaal van slecht tot zeer goed stond mijn kruisje steeds aan de positieve kant van de schaal en dat deed wel deugd. We hebben dan alles nog eens besproken en achteraf ging ik buiten met een zalig gevoel! Doe zo voort! ;-)
Gisteren in de voormiddag was het dus héél rustig en rond de middag kwam er een Frans koppel binnen en dan ben ik maar gebleven. Gelukkig ging dit heel vlot (3min. persen!!!!!) en kon ik rond zes uur 's avonds naar huis. Maar 't was dus weer in't Frans te doen en deze keer was het wel moeilijker dan de eerste keer. Zweeds, Frans en Engels vlogen mij rond de oren.
Omdat ik gisteren een bijna dubbele shift heb gewerkt mocht ik vandaag thuis blijven. Joepie!! Nu heb ik eindelijk tijd om mijne was te doen, hier wat op te ruimen en nog wat schoolwerk tot een goed einde te brengen.
Tot later! (of tot gauw, want over twee weken... ben ik daar weer!)
woensdag 31 maart 2010
zondag 21 maart 2010
Tot over een week!
De zon schijnt, de temperaturen zijn heerlijk en ik heb net een heerlijk bevalling achter de rug.
Het is bijna niet te beschrijven met woorden, maar dit was één van de mooiste bevallingen die ik tot nu toe zelfstandig begeleid heb. Vraag mij niet waarom, ik kan het niet vertellen. De vroedvrouw en ik waren allebei onder de indruk van dit gebeuren, 't was super!
Over een uurtje landt er echter een heel belangrijk persoon, namelijk de persoon die mij destijds op de wereld gezet heeft. 'k mag dus niet te laat komen! :) Ben blij dat het nu zo goed weer is, zo krijgt ze zeker en vast een goeie eerste indruk van Umea!
Morgen vertrekken we naar Kiruna en gaat 'stijninsweden' voor een weekje met vakantie!!
Nu nog vlug mijn kot wat opruimen!! ;-) Tot later!!
Het is bijna niet te beschrijven met woorden, maar dit was één van de mooiste bevallingen die ik tot nu toe zelfstandig begeleid heb. Vraag mij niet waarom, ik kan het niet vertellen. De vroedvrouw en ik waren allebei onder de indruk van dit gebeuren, 't was super!
Over een uurtje landt er echter een heel belangrijk persoon, namelijk de persoon die mij destijds op de wereld gezet heeft. 'k mag dus niet te laat komen! :) Ben blij dat het nu zo goed weer is, zo krijgt ze zeker en vast een goeie eerste indruk van Umea!
Morgen vertrekken we naar Kiruna en gaat 'stijninsweden' voor een weekje met vakantie!!
Nu nog vlug mijn kot wat opruimen!! ;-) Tot later!!
zaterdag 20 maart 2010
3 op een rij
3 bevallingen tijdens één shift. Gisteren was ik dood, vandaag ben ik morsdood!
en het volgende ga je echt niet geloven, voor twee van de drie bevallingen kreeg ik een studente verpleegkunde mee. "Dit is deel van de opleiding tot vroedvrouw, je moet in staat zijn om zelf ook anderen te onderwijzen" Was wel tof! Nu kon ik eens alles uitleggen wat ik deed en waarom ik het deed. Voor haar waren het haar allereerste bevallingen en ze was serieus onder de indruk. Achteraf hebben we nog eens nagepraat en ik moest zo hard terug denken aan mijn eerste bevalling(en). :)
Dit geeft toch een speciaal gevoel hoor.
Allé, ma nu ga'k slapen, als ik nu direct slaap heb ik nog 7 uur voor ik weer op dienst moet.
en het volgende ga je echt niet geloven, voor twee van de drie bevallingen kreeg ik een studente verpleegkunde mee. "Dit is deel van de opleiding tot vroedvrouw, je moet in staat zijn om zelf ook anderen te onderwijzen" Was wel tof! Nu kon ik eens alles uitleggen wat ik deed en waarom ik het deed. Voor haar waren het haar allereerste bevallingen en ze was serieus onder de indruk. Achteraf hebben we nog eens nagepraat en ik moest zo hard terug denken aan mijn eerste bevalling(en). :)
Dit geeft toch een speciaal gevoel hoor.
Allé, ma nu ga'k slapen, als ik nu direct slaap heb ik nog 7 uur voor ik weer op dienst moet.
vrijdag 19 maart 2010
Geen scheurtje, euh vuiltje aan de lucht!!
Nr. 12 is een feit. Het was een lange arbeid. Tussen 8 en 10 cm zaten toch enkele uren en mevrouw was echt uitgeput. Nee, ze had geen epidurale en ja ze deed het super goed. Stijn deed het iets minder goed.. ik denk niet dat ze het gezien hebben, maar ik was niet op mijn gemak. Ik werd zoals gewoonlijk alleen gelaten, maar ben toch ettelijke keren om raad gaan vragen. Elk half uur een andere positie, ze was volledig ontsloten maar toch bleef het hoofdje nog hoog. Ik maakte mij zorgen. Een half uurtje later en met hulp van synto (= kunstmatig versterken van de contracties) werd een flinke dochter echter geboren. Een hele flinke brok van iets meer dan 4kg. Mevrouw had echter geen scheurtjes, niets! (damsteun???!!) Was goed om te zien! Ondertussen kon hun geluk niet op en was ook ik een klein beetje in de zevende hemel. De stages, de vele vermoeiende shiften, alles begint nu zijn vruchten af te werpen en dat doet deugd!!
Ik ben trouwens nog vergeten vertellen over nr 10 en 11. Twee spoedniks op één dag! Dinsdag was het hier heel rustig en heb ik geen bevalling gedaan, maar woensdagochtend heb ik een bevalling begeleid op minder dan een half uur. (heb mezelf zelfs niet deftig kunnen voorstellen) en in de namiddag hadden ze mij een koppel toevertrouwd dat vrij lang thuis had gewacht maar op die moment naar het ziekenhuis kwam omdat de contracties toch vrij regelmatig kwamen….
Mevrouw kwam binnen, ik stelde mezelf voor, haar water brak, ze voelde persdrang en nog geen drie kwartier na de opname had ze haar derde kind op de wereld gezet. Het enige waar ik tijd voor had gehad was meeblazen met haar en haar terug bij de les brengen op de moment dat ze verstijft van angst door de snelheid alles toekneep.
De vroedvrouw kwam eens kijken hoe het ging op de moment dat het hoofdje al geboren was. Toen zij zich op haar beurt voorstelde mocht ze direct ook ‘grattis!!’ (=proficiat) zeggen.
Zalige dag die woensdag! En of het nog niet genoeg was ben ik ’s avonds in de Irish pub St Patricks day gaan vieren. Het scheelde niet veel of ik was 24 uur wakker.
Gelukkig had ik de dag erna, genaamd donderdag vrijaf.
Nu zijn we vandaag. 1 gelukzalig koppel reeds achter de rug en nu hopelijk onderweg naar nr. 13, al weet ik niet of dit nog voor vandaag zal zijn. Zelfs met een epidurale heeft mevrouw (ze heeft mijn leeftijd eigenlijk) nog steeds schrik als ik haar wil onderzoeken en huilt ze bij het idee dat ik misschien haar vliezen zou breken.
… wordt vervolgd.
(3u later...)
Nr 13 is een feit. 't was niet gemakkelijk en ik voel mij meer dood dan levend, maar volgens de vroedvrouwen heb ik dat goed gedaan. Als ge zo rond elf uur 's avonds in de waskamer al u gerief staat af te schrobben en de vroedvrouw die reeds sinds 1973 vroedvrouw is binnen komt, u nen serieuse schouderklop geeft en vol enthousiasme zegt dat ik 'het' in de vingers heb, dan kan je niet anders dan vol trots door de sneeuw naar huis stappen.
Nu, 'k moet zeggen, 't was inderdaad wel een schone bevalling en ben er fier op. 't was echt geen gemakkelijke vrouw maar ze deed wel exact wat ik haar zei en op die manier hebben we erger kunnen voorkomen.
Soit, bedtijd nu!!! Overmorgen komt de mama aan en 'k wil er toch niet té moe uitzien. ;-)
p.s.
ondertussen 2 sneeuwstormen achter de rug. Temperatuur is nog steeds rond -3, maar alles ligt terug onder een dikke laag sneeuw.
tot later!
Ik ben trouwens nog vergeten vertellen over nr 10 en 11. Twee spoedniks op één dag! Dinsdag was het hier heel rustig en heb ik geen bevalling gedaan, maar woensdagochtend heb ik een bevalling begeleid op minder dan een half uur. (heb mezelf zelfs niet deftig kunnen voorstellen) en in de namiddag hadden ze mij een koppel toevertrouwd dat vrij lang thuis had gewacht maar op die moment naar het ziekenhuis kwam omdat de contracties toch vrij regelmatig kwamen….
Mevrouw kwam binnen, ik stelde mezelf voor, haar water brak, ze voelde persdrang en nog geen drie kwartier na de opname had ze haar derde kind op de wereld gezet. Het enige waar ik tijd voor had gehad was meeblazen met haar en haar terug bij de les brengen op de moment dat ze verstijft van angst door de snelheid alles toekneep.
De vroedvrouw kwam eens kijken hoe het ging op de moment dat het hoofdje al geboren was. Toen zij zich op haar beurt voorstelde mocht ze direct ook ‘grattis!!’ (=proficiat) zeggen.
Zalige dag die woensdag! En of het nog niet genoeg was ben ik ’s avonds in de Irish pub St Patricks day gaan vieren. Het scheelde niet veel of ik was 24 uur wakker.
Gelukkig had ik de dag erna, genaamd donderdag vrijaf.
Nu zijn we vandaag. 1 gelukzalig koppel reeds achter de rug en nu hopelijk onderweg naar nr. 13, al weet ik niet of dit nog voor vandaag zal zijn. Zelfs met een epidurale heeft mevrouw (ze heeft mijn leeftijd eigenlijk) nog steeds schrik als ik haar wil onderzoeken en huilt ze bij het idee dat ik misschien haar vliezen zou breken.
… wordt vervolgd.
(3u later...)
Nr 13 is een feit. 't was niet gemakkelijk en ik voel mij meer dood dan levend, maar volgens de vroedvrouwen heb ik dat goed gedaan. Als ge zo rond elf uur 's avonds in de waskamer al u gerief staat af te schrobben en de vroedvrouw die reeds sinds 1973 vroedvrouw is binnen komt, u nen serieuse schouderklop geeft en vol enthousiasme zegt dat ik 'het' in de vingers heb, dan kan je niet anders dan vol trots door de sneeuw naar huis stappen.
Nu, 'k moet zeggen, 't was inderdaad wel een schone bevalling en ben er fier op. 't was echt geen gemakkelijke vrouw maar ze deed wel exact wat ik haar zei en op die manier hebben we erger kunnen voorkomen.
Soit, bedtijd nu!!! Overmorgen komt de mama aan en 'k wil er toch niet té moe uitzien. ;-)
p.s.
ondertussen 2 sneeuwstormen achter de rug. Temperatuur is nog steeds rond -3, maar alles ligt terug onder een dikke laag sneeuw.
tot later!
dinsdag 16 maart 2010
Ondertussen is het hier terug beginnen sneeuwen!! De temperatuur flirte gisteren terug eventjes met de kaap van -20, maar is vandaag terug tot -10 gestegen. Het heeft toch terug zo'n 5 tot 10cm gesneeuwd de hele nacht. Overdag schijnt de zon volop en is de natuur oogverblindend. Letterlijk!!
Gisteren hadden we een movie-night en had ik voorgesteld om warme chocomelk te maken met échte Belgische chocolade. Had wel niet verwacht dat er een 13-tal mensen gingen zijn, maar iedereen heeft het zich laten smaken, zoveel was duidelijk! Samen met de kladkakka van Egle (Lithouwen) en een goeie Zweedse film van Hampus (Zweden) hadden we een leuke avond.
Deze voormiddag had ik een afspraak met Lisbeth. Zij had mij gevraagd om eens te komen praten over het Belgische systeem met de Zweedse vroedvrouwstudenten. Nu, je moet weten dat ze hier eerst drie jaar voor verpleegkundige studeren vooraleer ze kunnen kiezen voor vroedkunde. De vrouwen die tegenover mij zaten waren dus allemaal een stuk ouder dan mij en dat maakte mij wel nerveus. Zij hadden immers een heel stuk meer ervaring dan ik.
Gelukkig stelden ze veel vragen en dat maakte het wel interessant.
Ik hoop dat ik een zo objectief mogelijk beeld heb kunnen ophangen, dat was toch de bedoeling.
Nu zit ik reeds twee uur op verlos met mijn vingers te draaien. De vrouw die binnen is wil absoluut geen studenten. Jammer! Het ritme van één bevalling per dag zal niet meer tellen, tenzij er nog iemand binnen komt natuurlijk. We zien wel.
tot hoors!!
Gisteren hadden we een movie-night en had ik voorgesteld om warme chocomelk te maken met échte Belgische chocolade. Had wel niet verwacht dat er een 13-tal mensen gingen zijn, maar iedereen heeft het zich laten smaken, zoveel was duidelijk! Samen met de kladkakka van Egle (Lithouwen) en een goeie Zweedse film van Hampus (Zweden) hadden we een leuke avond.
Deze voormiddag had ik een afspraak met Lisbeth. Zij had mij gevraagd om eens te komen praten over het Belgische systeem met de Zweedse vroedvrouwstudenten. Nu, je moet weten dat ze hier eerst drie jaar voor verpleegkundige studeren vooraleer ze kunnen kiezen voor vroedkunde. De vrouwen die tegenover mij zaten waren dus allemaal een stuk ouder dan mij en dat maakte mij wel nerveus. Zij hadden immers een heel stuk meer ervaring dan ik.
Gelukkig stelden ze veel vragen en dat maakte het wel interessant.
Ik hoop dat ik een zo objectief mogelijk beeld heb kunnen ophangen, dat was toch de bedoeling.
Nu zit ik reeds twee uur op verlos met mijn vingers te draaien. De vrouw die binnen is wil absoluut geen studenten. Jammer! Het ritme van één bevalling per dag zal niet meer tellen, tenzij er nog iemand binnen komt natuurlijk. We zien wel.
tot hoors!!
zondag 14 maart 2010
Ik besefte net dat ik hier nog maar een goeie vier weken ben.. 't gaat ontzettend snel nu. Dat wordt dan nog maximaal genieten van mijn tijd hier in het mooie, koude, gezellige, studentvriendelijke, en ga zo maar door Umeå.
Reeds 9 bevallingen gedaan. Zou er graag nog een 20tal doen voor ik terug naar een Vlaams verloskwartier verhuis..
Reeds 9 bevallingen gedaan. Zou er graag nog een 20tal doen voor ik terug naar een Vlaams verloskwartier verhuis..
zaterdag 13 maart 2010
vrijdag 12 maart 2010
om gisteren af te sluiten nog even volgend bericht.
Vandaag ben ik even bij het koppel van gisterenavond langs geweest. De mama lag nog tot deze middag op intensieve zorgen, maar was nu weer op de kamer. De kindjes stellen het goed, ééntje ligt nog op neo, het andere jongetje heeft reeds gedronken bij de mama. We hadden een kort gesprek over gisteren en toen ze mij vroeg of ik enkele ijsblokjes wou halen wist ik dat alles in orde was. Ze had namelijk heel de arbeid en bevalling ijsblokjes gegeten. Ben blij dat dit afgesloten is.
Maar dan!! Deze ochtend begon héél gelijkaardig met gisteren. Alleen had mevrouw 's ochtends nog maar 3 cm. Het ging echter ontzettend snel en mooi vooruit en rond de middag was een flinke dochter geboren. De bevalling was zelfs nog mooier dan die van gisteren. De mooiste, natuurlijkste, meest spontane bevalling. De vrouw moest zelfs niet meeduwen, de contracties deden al het werk. Geen knip, geen scheur, niets! Na tien minuten was alles voorbij en lag het meisje vredig te drinken bij de mama aan de borst. Ik denk niet dat hier nog veel woorden aan vuil gemaakt moeten worden.
9 bevallingen op tien dagen. Mooi om de tweede week mee af te sluiten.
Vanavond feestje bouwen, maar eerst een frisse duik nemen in het zwembad!! en de zon schijnt!!! :D Goe weekend!!
Vi ses!
Maar dan!! Deze ochtend begon héél gelijkaardig met gisteren. Alleen had mevrouw 's ochtends nog maar 3 cm. Het ging echter ontzettend snel en mooi vooruit en rond de middag was een flinke dochter geboren. De bevalling was zelfs nog mooier dan die van gisteren. De mooiste, natuurlijkste, meest spontane bevalling. De vrouw moest zelfs niet meeduwen, de contracties deden al het werk. Geen knip, geen scheur, niets! Na tien minuten was alles voorbij en lag het meisje vredig te drinken bij de mama aan de borst. Ik denk niet dat hier nog veel woorden aan vuil gemaakt moeten worden.
9 bevallingen op tien dagen. Mooi om de tweede week mee af te sluiten.
Vanavond feestje bouwen, maar eerst een frisse duik nemen in het zwembad!! en de zon schijnt!!! :D Goe weekend!!
Vi ses!
donderdag 11 maart 2010
Katastrofsnitt
(vervolg vorig bericht)
dit is de Zweedse vertaling voor een super super super super acute spoedsectio (...) Tussen het drukken van de rode knop en de geboorte van het tweede kind zaten vijf minuten.
Zo zie je maar hoe een perfecte dag ... kan eindigen.
dit is de Zweedse vertaling voor een super super super super acute spoedsectio (...) Tussen het drukken van de rode knop en de geboorte van het tweede kind zaten vijf minuten.
Zo zie je maar hoe een perfecte dag ... kan eindigen.
Een knuffel van de mama en een bevalling vooruit!
Vanmorgen kwam ik zoals elke ochtend rond kwart voor zeven op de dienst aan, ik doe mijn andere kleren aan en van de moment dat ik in de bureau kwam werd ik direct door twee vroedvrouwen beetgenomen. Er was 's nachts een vrouw binnen gekomen, alles was heel vlot verlopen en ze had nu volledige ontsluiting. "'t is een heel fijn koppel en ik heb gezegd dat jij hun verder zou begeleiden, ga maar!" met die woorden duwden de vroedvrouwen mij bij wijze van spreken de kamer in.
Nu, je moet weten, gisteren riep mijn mentor van verlos mij bij zich. Ze wou eens praten over de voorbije dagen. Ze vroeg hoe het ging, ze vroeg hoe ik mij voelde, wat ik al bijgeleerd had en waar ik nog wat meer aandacht aan wou besteden. Op het einde van het gesprek vroeg ze mij of ik mij zelfzeker voelde. Ik had net een super goeie bevalling achter de rug gehad (moest een episiotomie plaatsen, heb het kind zelf moeten roteren en een vrij gecompliceerde hechting moeten uitvoeren achteraf) en alles was goed verlopen dus ik antwoordde volmondig 'ja'! Goed, zei ze, dan gaan we jou meer en meer loslaten, je mag zelf je patiënt opvolgen, het beleid bepalen en als je ons nodig hebt moet je maar roepen. Nu, ik dacht dat we dat misschien vanaf volgende week zouden toepassen en vooral geleidelijk aan, maar niet dus.
Eenmaal in de kamer en voorgesteld verlieten de twee vroedvrouwen (na een vette knipoog geworpen te hebben) de kamer en stond ik er alleen voor. Gelukkig waren het hele fijne mensen die enorm goed aan elkaar hingen want ik kon mijn rol herleiden tot de achtergrond. Tenminste tot het hoofd op bekkenbodem zat.
Dit was de meest natuurlijke en mooiste bevalling die ik tot nu toe gezien en gedaan heb. Elk half uur veranderden we van positie, kersenpitjes, warme handdoeken, af en toe een druivesuikerke en véél geknuffel hielpen het koppel door deze laatste fase. Na een uurtje persen werd het kind dan geboren op bed, in zijlig, zonder lamp, zonder ingrijpen. Pas wanneer het hoofdje aan het insnijden was deed ik mijn handschoenen aan.
Achteraf moest ik een kleine hechting zetten, één doorlopende inwendig (een speciale, met dank aan mevr. De Frène, waarvan de vroedvrouw versteld stond dat ik die kende.) :)) en één steek uitwendig.
Na het opruimen konden we het koppel met hun flinke dochter wat rust gunnen.
Zo'n anderhalf uur later (ik was al bezig met een ander koppel) kwam ik de vroedvrouw tegen in de gang. Ze had een vrouw bij de arm die blijkbaar net gedoucht had. Ik had ze eerst niet herkend maar toen ze al lachend dankuwel zei en mij een knuffel gaf wist ik dat dit de vrouw was die net een kind op de wereld had gezet. Ze had gedoucht, had verse kleren aangetrokken en wandelde door het ziekenhuis alsof het niets was.
Ik heb dan nog de eerste zorgen aan de pasgeborene gedaan (inderdaad, zo'n twee uur na de bevalling), het koppel ontslagen op verlos en naar materniteit gebracht.
Dat laatste voelde ontzettend goed. Ik moest echt alles doen, tot het afronden van de administratie. Was voor mij een mooi punt achter deze achtste bevalling.
Ondertussen is er een koppel met een tweeling in arbeid. Ik ben thuis, maar ze gaan mij bellen wanneer er volledige ontsluiting is. Ik heb ze deze ochtend toch ook enkele uren begeleid, we hebben een goed contact en je krijgt niet elke dag de kans om een tweeling op de wereld te zetten.
Wordt vervolgd...
Nu, je moet weten, gisteren riep mijn mentor van verlos mij bij zich. Ze wou eens praten over de voorbije dagen. Ze vroeg hoe het ging, ze vroeg hoe ik mij voelde, wat ik al bijgeleerd had en waar ik nog wat meer aandacht aan wou besteden. Op het einde van het gesprek vroeg ze mij of ik mij zelfzeker voelde. Ik had net een super goeie bevalling achter de rug gehad (moest een episiotomie plaatsen, heb het kind zelf moeten roteren en een vrij gecompliceerde hechting moeten uitvoeren achteraf) en alles was goed verlopen dus ik antwoordde volmondig 'ja'! Goed, zei ze, dan gaan we jou meer en meer loslaten, je mag zelf je patiënt opvolgen, het beleid bepalen en als je ons nodig hebt moet je maar roepen. Nu, ik dacht dat we dat misschien vanaf volgende week zouden toepassen en vooral geleidelijk aan, maar niet dus.
Eenmaal in de kamer en voorgesteld verlieten de twee vroedvrouwen (na een vette knipoog geworpen te hebben) de kamer en stond ik er alleen voor. Gelukkig waren het hele fijne mensen die enorm goed aan elkaar hingen want ik kon mijn rol herleiden tot de achtergrond. Tenminste tot het hoofd op bekkenbodem zat.
Dit was de meest natuurlijke en mooiste bevalling die ik tot nu toe gezien en gedaan heb. Elk half uur veranderden we van positie, kersenpitjes, warme handdoeken, af en toe een druivesuikerke en véél geknuffel hielpen het koppel door deze laatste fase. Na een uurtje persen werd het kind dan geboren op bed, in zijlig, zonder lamp, zonder ingrijpen. Pas wanneer het hoofdje aan het insnijden was deed ik mijn handschoenen aan.
Achteraf moest ik een kleine hechting zetten, één doorlopende inwendig (een speciale, met dank aan mevr. De Frène, waarvan de vroedvrouw versteld stond dat ik die kende.) :)) en één steek uitwendig.
Na het opruimen konden we het koppel met hun flinke dochter wat rust gunnen.
Zo'n anderhalf uur later (ik was al bezig met een ander koppel) kwam ik de vroedvrouw tegen in de gang. Ze had een vrouw bij de arm die blijkbaar net gedoucht had. Ik had ze eerst niet herkend maar toen ze al lachend dankuwel zei en mij een knuffel gaf wist ik dat dit de vrouw was die net een kind op de wereld had gezet. Ze had gedoucht, had verse kleren aangetrokken en wandelde door het ziekenhuis alsof het niets was.
Ik heb dan nog de eerste zorgen aan de pasgeborene gedaan (inderdaad, zo'n twee uur na de bevalling), het koppel ontslagen op verlos en naar materniteit gebracht.
Dat laatste voelde ontzettend goed. Ik moest echt alles doen, tot het afronden van de administratie. Was voor mij een mooi punt achter deze achtste bevalling.
Ondertussen is er een koppel met een tweeling in arbeid. Ik ben thuis, maar ze gaan mij bellen wanneer er volledige ontsluiting is. Ik heb ze deze ochtend toch ook enkele uren begeleid, we hebben een goed contact en je krijgt niet elke dag de kans om een tweeling op de wereld te zetten.
Wordt vervolgd...
maandag 8 maart 2010
0 graden !
Vandaag was het echt warm. De temperatuur ging zelfs even over het nulpunt. De sneeuw op de wegen smelt razendsnel met een vuile bruine smurrie als gevolg. Het probleem is nu dat van de moment dat het terug begint te vriezen, het hier spekglad gaat liggen. Ik had het vanmiddag al voor. Zelfs wandelen is gevaarlijk! Nu ga ik voortdoen. Was vandaag uitgenodigd door vroedvrouw Karin om een hele dag spiralen te plaatsen en uitstrijkjes te nemen.
Groeten!
Groeten!
zaterdag 6 maart 2010
vrijdag 5 maart 2010
95% van de bevallingen is een feest, maar helaas telt de andere 5% soms ook mee..
Ik was nog niet echt bekomen van de bevalling van gisteren (manuele placenta afhaling en postpartumbloeding) of ik mocht vandaag alweer een fameuze ervaring opdoen.
Alles ging goed tot we besloten om te stimuleren met synto. Het kind reageerde heel slecht en moest er direct uit. Alles ging toen heel snel, plots was de kamer fel verlicht en stonden er vijf mensen rond mij. Ik verstond geen jota meer van wat iedereen tegelijkertijd zei. De dokter nam over en door de samenwerking van fundusdruk en de zuignap werd het hoofdje geboren. Ik moest overnemen. Was het nu door de veel te snelle geboorte van het hoofdje of door de schoudertjes, ik weet het niet, alleszins, toen het kindje op de buik van de mama lag en ik het perineum inspecteerde kwam ik tot de onaangename ontdekking dat de vrouw een totaalruptuur had. Dit wens ik niemand toe. Nog als kersverse mama, nog als vroedvrouw om te ervaren.
We hebben dan toch even de tijd genomen om het kind te voeden, maar daarna moest mama naar het operatiekwartier.
We hebben er nog lang over nagepraat en ik heb nu ook het belang van een goed team mogen ervaren.
Deze gebeurtenis zal nog wel eventjes blijven hangen maar vanavond gaan we beach-volleybal spelen! 't zal deugd doen!! Ook al ben ik niet veel meer waard na zo'n dag. Maar eerst een goeie spaghetti eten!! :)
Goe weekend!
Alles ging goed tot we besloten om te stimuleren met synto. Het kind reageerde heel slecht en moest er direct uit. Alles ging toen heel snel, plots was de kamer fel verlicht en stonden er vijf mensen rond mij. Ik verstond geen jota meer van wat iedereen tegelijkertijd zei. De dokter nam over en door de samenwerking van fundusdruk en de zuignap werd het hoofdje geboren. Ik moest overnemen. Was het nu door de veel te snelle geboorte van het hoofdje of door de schoudertjes, ik weet het niet, alleszins, toen het kindje op de buik van de mama lag en ik het perineum inspecteerde kwam ik tot de onaangename ontdekking dat de vrouw een totaalruptuur had. Dit wens ik niemand toe. Nog als kersverse mama, nog als vroedvrouw om te ervaren.
We hebben dan toch even de tijd genomen om het kind te voeden, maar daarna moest mama naar het operatiekwartier.
We hebben er nog lang over nagepraat en ik heb nu ook het belang van een goed team mogen ervaren.
Deze gebeurtenis zal nog wel eventjes blijven hangen maar vanavond gaan we beach-volleybal spelen! 't zal deugd doen!! Ook al ben ik niet veel meer waard na zo'n dag. Maar eerst een goeie spaghetti eten!! :)
Goe weekend!
woensdag 3 maart 2010
Klein rapport van de dag die begon om 6:45am en eindigde om 5:45pm
Heb twee bevallingen gedaan vandaag, nr 2 en nr. 3. en als ik zeg dat ik ze gedaan heb, dan heb ik ze ook echt van begin tot einde gedaan! 't is te zeggen, als vroedvrouw is het de bedoeling van een ondersteunende rol te spelen, maar als student een bevalling doen is die ondersteunende rol gedurende heel de arbeid op jou nemen en tijdens de bevalling zelf het kind opvangen en op de borst van de moeder leggen. Niet zoals in Belgie staan toekijken en aanmoedigen en jouw handen op die van de gynaecoloog leggen als het zover is. Niet dat dit altijd het geval is, maar toch veel. Hier wordt je als student echt wel enorm gestimuleerd, gemotiveerd en ook wel sterk gerespecteerd.
nr. 2: (pousser!)
Mevrouw komt van Parijs, spreekt Frans, maar verstaat geen woord Zweeds of Engels. Ik had deze vrouw reeds ontmoet op prenatale, dus ik heb dan maar mijn beste Frans bovengehaald om deze vrouw zo goed mogelijk te begeleiden en de communicatie tussen haar, de vroedvrouw en de dokter en de anesthesist zo optimaal mogelijk (voor beide partijen) te laten verlopen.
Mevrouw beviel net na de middag van een flinke jongen en gelukkig had de vroedvrouw mij nog net een bord muesli met yoghurt onder de neus geduwd want na het hechten van een eerstegraadsruptuur werd ik naar nr. 4 geroepen.
nr. 3:
trage bevalling, en doordat het maar niet vooruit ging vroeg de vrvr of ik het niet makkelijker vond om de STAN aan te leggen, aangezien de toco-meter (om de hartslag van de baby te volgen) nogal omslachtig begon te worden. Dus heb ik de STAN aangelegd, en dat was inderdaad handiger. Na anderhalf uur persen de ventouse erbij gehaald, éénmaal het hoofdje geboren vroeg de dokter of ik overnam en weg was ze. Een meisje werd geboren. Ondetussen was het reeds 4u in de namiddag dus terwijl de ouders aan het genieten waren at ik mijn snelle lunch. Een uurtje later was mevrouw gehecht, deze keer een 2e graads ruptuur en een stuk ingewikkelder, maar met de hulp van de vroedvrouw lukte ook dit vrij goed.
Mama en papa happy, ik happy en een goede evaluatie van de vroedvrouw, wat heeft een barnmorskastudent nog meer nodig?! :)
'k moet zeggen, het was vrij heftig. De vroedvrouw laat mij alles doen, wat wel super leuk is, maar wat ook veel verantwoordelijkheid met zich meebrengt. De vroedvrouw komt er ook niet in tussen, ze laat mij doen, enkel als ik haar raad vraag zal ze mij helpen. Zelfs hechten, een infuus plaatsen en de scalpelektrode aanbrengen wordt vanzelfsprekend geacht. Dit zijn toch vrij technische handelingen, maar enkel door het veel te doen zal ik dit onder de knie krijgen, en daar ben ik de vroedvrouwen hier heel dankbaar voor. Ik voel dat ik nog ontzettend veel moet leren, maar ik voel ook dat ik elke dag, met elke bevalling reuze sprongen vooruit maak, en da's zo een goed gevoel!
Een aantal verschillen met de ziekenhuizen waar ik in België reeds stage gedaan heb:
- hier wordt niet opgevuld voor de epidurale. Bloeddrukval werd ook niet waargenomen.
- bij stuitligging probeert men eerst uitwendige kering, lukt dit niet, dan sowieso sectio.
- nergens is papier te bekennen. Wel een zestal computers in de bureau waarop alle dossiers kunnen opgevraagd worden en één groot scherm waarop alle CTG's gevolgd worden. Ook in elke kamer staat een computer waarop het verloop constant aangeduid word.
- een bevalling is NIET steriel, hoeft niet in de beensteunen, integendeel, hoe meer posities, hoe beter.
- vlak voor de vrouw begint de persen wordt de epidurale steeds stop gezet. Men kan ook ten allen tijde rondlopen, naar het toilet gaan, met de epidurale.
- eten en drinken is GEEN taboe, zolang de vrouw eetlust heeft mag ze blijven eten. Waar haalt ze anders haar energie vandaan?
- als alles goed gaat mag de vrouw na 6u reeds naar huis. Gisteren was de vrouw dus voor het einde van mijn shift al naar huis aangezien ze rond 9u 's ochtends bevallen was. Ten laatste na 24u.
Hier sluit ik af, 't is genoeg geweest voor vandaag. Vi ses!
nr. 2: (pousser!)
Mevrouw komt van Parijs, spreekt Frans, maar verstaat geen woord Zweeds of Engels. Ik had deze vrouw reeds ontmoet op prenatale, dus ik heb dan maar mijn beste Frans bovengehaald om deze vrouw zo goed mogelijk te begeleiden en de communicatie tussen haar, de vroedvrouw en de dokter en de anesthesist zo optimaal mogelijk (voor beide partijen) te laten verlopen.
Mevrouw beviel net na de middag van een flinke jongen en gelukkig had de vroedvrouw mij nog net een bord muesli met yoghurt onder de neus geduwd want na het hechten van een eerstegraadsruptuur werd ik naar nr. 4 geroepen.
nr. 3:
trage bevalling, en doordat het maar niet vooruit ging vroeg de vrvr of ik het niet makkelijker vond om de STAN aan te leggen, aangezien de toco-meter (om de hartslag van de baby te volgen) nogal omslachtig begon te worden. Dus heb ik de STAN aangelegd, en dat was inderdaad handiger. Na anderhalf uur persen de ventouse erbij gehaald, éénmaal het hoofdje geboren vroeg de dokter of ik overnam en weg was ze. Een meisje werd geboren. Ondetussen was het reeds 4u in de namiddag dus terwijl de ouders aan het genieten waren at ik mijn snelle lunch. Een uurtje later was mevrouw gehecht, deze keer een 2e graads ruptuur en een stuk ingewikkelder, maar met de hulp van de vroedvrouw lukte ook dit vrij goed.
Mama en papa happy, ik happy en een goede evaluatie van de vroedvrouw, wat heeft een barnmorskastudent nog meer nodig?! :)
'k moet zeggen, het was vrij heftig. De vroedvrouw laat mij alles doen, wat wel super leuk is, maar wat ook veel verantwoordelijkheid met zich meebrengt. De vroedvrouw komt er ook niet in tussen, ze laat mij doen, enkel als ik haar raad vraag zal ze mij helpen. Zelfs hechten, een infuus plaatsen en de scalpelektrode aanbrengen wordt vanzelfsprekend geacht. Dit zijn toch vrij technische handelingen, maar enkel door het veel te doen zal ik dit onder de knie krijgen, en daar ben ik de vroedvrouwen hier heel dankbaar voor. Ik voel dat ik nog ontzettend veel moet leren, maar ik voel ook dat ik elke dag, met elke bevalling reuze sprongen vooruit maak, en da's zo een goed gevoel!
Een aantal verschillen met de ziekenhuizen waar ik in België reeds stage gedaan heb:
- hier wordt niet opgevuld voor de epidurale. Bloeddrukval werd ook niet waargenomen.
- bij stuitligging probeert men eerst uitwendige kering, lukt dit niet, dan sowieso sectio.
- nergens is papier te bekennen. Wel een zestal computers in de bureau waarop alle dossiers kunnen opgevraagd worden en één groot scherm waarop alle CTG's gevolgd worden. Ook in elke kamer staat een computer waarop het verloop constant aangeduid word.
- een bevalling is NIET steriel, hoeft niet in de beensteunen, integendeel, hoe meer posities, hoe beter.
- vlak voor de vrouw begint de persen wordt de epidurale steeds stop gezet. Men kan ook ten allen tijde rondlopen, naar het toilet gaan, met de epidurale.
- eten en drinken is GEEN taboe, zolang de vrouw eetlust heeft mag ze blijven eten. Waar haalt ze anders haar energie vandaan?
- als alles goed gaat mag de vrouw na 6u reeds naar huis. Gisteren was de vrouw dus voor het einde van mijn shift al naar huis aangezien ze rond 9u 's ochtends bevallen was. Ten laatste na 24u.
Hier sluit ik af, 't is genoeg geweest voor vandaag. Vi ses!
dinsdag 2 maart 2010
Nr. 1
Mijn eurste Zweude beubeu is een feut!
't was een spoednikske en de vroedvrouw van dienst stond erbij en keer ernaar. en raar maar waar... in de verste verte zelfs geen gynaecoloog te bekennen!! :D Neen, da's niet zo vreemd hier in Zweden integendeel, het zou vreemd zijn moest hij/zij er wel bij staan. gelukkig maar.
't is een gezond meisje en ook mama en papa stellen het goed.
't was dus een heel snelle. Tussen het breken van de vliezen en een IO van 4cm werd het meisje geboren. Mama in zijlig, in een gewoon bed, zonder spot, zonder epidurale, zonder infuus, maar wel met het nodige geroep, gewoon, heel natuurlijk en normaal.
Stijn was wel aan't shaken achteraf, maar dat was niet van belang.
Daarna mijn bevalling opgeschreven, met de vroedvrouw overlegd en de vrouw een dikke proficiat gewenst.
Voor het einde van mijn shift was mevrouw al naar huis. Zo gaat dat hier in Zweden. :)
't was een spoednikske en de vroedvrouw van dienst stond erbij en keer ernaar. en raar maar waar... in de verste verte zelfs geen gynaecoloog te bekennen!! :D Neen, da's niet zo vreemd hier in Zweden integendeel, het zou vreemd zijn moest hij/zij er wel bij staan. gelukkig maar.
't is een gezond meisje en ook mama en papa stellen het goed.
't was dus een heel snelle. Tussen het breken van de vliezen en een IO van 4cm werd het meisje geboren. Mama in zijlig, in een gewoon bed, zonder spot, zonder epidurale, zonder infuus, maar wel met het nodige geroep, gewoon, heel natuurlijk en normaal.
Stijn was wel aan't shaken achteraf, maar dat was niet van belang.
Daarna mijn bevalling opgeschreven, met de vroedvrouw overlegd en de vrouw een dikke proficiat gewenst.
Voor het einde van mijn shift was mevrouw al naar huis. Zo gaat dat hier in Zweden. :)
Abonneren op:
Posts (Atom)
