en het is alweer donker...

hej! (zo spreekt iedereen hier elkaar aan..)

Het is nu half vier in de namiddag en het voelt alsof de dag alweer om is. Rond drie uur begon het te schemeren en nu is het zo goed als volledig donker buiten.

Gisteren was het ook zo. Rond negen uur ben ik gisteren vertrokken in Charleroi richting Stockholm. Het vliegtuig vertrok stipt op tijd, dus geen zorgen. De vlucht verliep goed en na een kleine twee uur begonnen we aan de landing. Boven het wolkendek scheen de zon, was het een mooi zicht, éénmaal we echter in de wolken verdwenen was het heel wat anders. Eerst en vooral duurde het erg lang voor we uit de wolken waren en op de moment dat we dan terug door de ruitjes konden kijken was het contrast enorm. Het was alsof ik in een zwart-wit film beland was. Overal sneeuw. Door de lage wolken was het dan ook nog eens heel miezerig en grijs.
Eenmaal aangekomen in Stockholm werd dat beeld alleen maar bevestigd, alles was er wit, de bomen de huizen, nergens was een kleur te bekennen. Echt om depressief van te worden. Dat laatste merkte ik ook aan de buschauffeur, een heel norse, weinig spraakzame man die naar mijn gevoel iets te veel geeuwde onderweg. Ook de auto's en wegen lagen er heel vuil en triest bij. (Vandaag vernam ik dat dit weer in Stockholm heel ongewoon is.)
Na nog een bus genomen te hebben van Stockholm naar de andere luchthaven had ik Stockholm wel gezien. Gelukkig was die tweede buschauffeur iets vriendelijker. Die zong zelfs mee met de muziek!! Niet dat dat veel waard was, maar toch. Beter dan niets. Toen ik aankwam in Stockholm Arlanda was het al twee uur gepasseerd en moest ik dringend iets doen aan mijn glycemie-level. Een vlugge (en dure!!!) hap later zat ik op het vliegtuig richting Umea (heb nog steeds niet de 'a' met het bolleke erboven gevonden..). Het was een hele opluchting want al dat gedoe met de bagage en vooral de aanpassing aan de andere taal maakte van mij een niet-veel-meer-waard-zijnde-student-onderweg naar een onbekend oord.
Gelukkig (!) stond in Umea Lisbeth op mij te wachten! Met de vraag 'Stign??' begroette ze mij en heette ze mij welkom in Zweden. Ik was gerustgesteld.
Zij heeft mij gisteren nog naar de supermarkt gereden, heeft mij getoond waar ik vandaag moest zijn en heeft mij naar een geldautomaat gevoerd. (dat laatste is op zich niet zo'n grote gebeurtenis, maar hier in Zweden zal dat nog mijn beste vriend worden vrees ik)
Na lekker gegeten te hebben (lees: diepvriesmaaltijd uit de supermarkt) en veel mensen eens gehoord te hebben kon ik moe maar tevreden onder de wol kruipen.

Vandaag!! :) Ik stond op met een fris hoofd, ben gaan ontbijten en ging daarna even polsen hoe koud het nu wel zou zijn... Het viel nog best mee dacht ik... dus deed ik niet zoveel aan, ik moet dat dan immers overal meesleuren en daar had ik geen zin in als dat toch niet nodig is... Maar geloof mij, na een half uur stappen naar het ziekenhuis vroren mijn oren eraf, had mijn hoofd ijskoud en voelde ik de kou zo door mijn kleren kruipen. Morgen zal ik beter mijn voorzorgen nemen!! Nu weet ik waarom Lisbeth zelfs in de auto handschoenen en een muts aan heeft!!
'k ben dan naar de school geweest, 'k heb daar kennis gemaakt met een even vriendelijke verantwoordelijke voor de internationale studenten (Chatrin) die mij heel de voormiddag heeft rondgeleid op het domein. We hebben een aantal tests laten doen (oa MRSA), hebben een badge laten maken (met oorspronkelijk de naam 'Stijn Vimke'), zijn naar de bib geweest, naar het international office en hebben nog samen koffie gedronken. Echt vriendelijke mensen! Heb jammer genoeg Lisbeth niet veel gezien vandaag.
Ook daar ben ik een duitse student tegen gekomen die mij toevallig hoorde informeren naar een tweedehands fiets, in de gang zei hij mij dat hij maandag terug vertrekt en dat hij 6 maanden geleden een nieuwe fiets heeft gekocht en dat als ik interesse heb ik hem gerust mag contacteren om de fiets over te kopen. Ik ben dan eerst de stad in gegaan, maar aangezien ze hier blijkbaar nogal profiteren en zelfs voor krotten schandalig veel vragen heb ik de duitse student reeds gecontacteerd voor zijn fiets.
Ohja, alle voertuigen, dus ook fietsen zijn hier uitgerust met winterbanden en al ligt er hier over sneeuw en zou je zeggen dat het vrij glad ligt, toch rijden de fietsers hier tegen een hoog tempo. Naar het schijnt zal ik ook vlugger de 10km naar mijn eerste stageplaats overbruggen met de fiets dan met de bus. Mijn beslissing was dus snel gemaakt.
Nog een feit waaraan ik merk dat het hier echt wel 'koud' (-7) is is dat mijn lippen nu reeds gesprongen zijn en heel droog en pijnlijk aanvoelen. Morgen beter smeren dus!!

Volgende week zal ik maandag- en woensdagnamiddag deelnemen aan de international entrance course voor de nieuwe studenten. Maandagvoormiddag ga ik al eens kennismaken met mijn stagementor voor de komende drie weken en ergens in de loop van de week leer ik ook mijn buddy-group kennen waarmee ik in de weekends allerlei activiteiten kan doen om zo optimaal van dit land te kunnen genieten.

Voor de studenten vroedkunde: de groep hier bestaat uit een kleine 20 studenten. Hier is de opleiding eerst drie jaar verpleegkunde en dan kan je kiezen voor specialisatie vroedkunde. De studenten zijn dan uiteraard een stuk ouder dan ons en heel veel op stage ('clinical practice'). Vandaar ook dat ik ze niet veel ga zien, maar ze gaan mij wel uitnodigen wanneer er interessante lessen worden gegeven.. in het Zweeds. Dat belooft!!

Ik denk dat ik hier maar eens ga afsluiten, anders kan ik even goed naar een uitgever stappen om dit als een boek te laten uitgeven.

Ik ga nu nog wat kleine dingen, zoals sim-kaart, ohja, mijn Zweeds nummer is: 0046768497394 in orde brengen en straks iets gaan halen om te eten. Morgen plan ik van eens naar mijn kot te gaan kijken, volgens Chatrin is het één van de oudste gebouwen dat dringend toe is aan restauratie. Dat belooft!!

Ik heb reeds enkele sfeerbeelden getrokken onderweg naar het ziekenhuis, meer foto's volgen zeker nog!

Heel veel groetjes en tot hoors!!
Stijn