vrijdag 29 januari 2010
donderdag 28 januari 2010
SLEDDING!!!
Foto's en filmpjes van de slee-sneeuwman-kampioen volgen! :D
Check this out! :)
http://www.facebook.com/event.php?eid=265336462595&index=1#/video/?oid=265336462595
Op het derde filmpje vanaf 1'40 zie je ons in actie!
Groetjes!
Stijn
Check this out! :)
http://www.facebook.com/event.php?eid=265336462595&index=1#/video/?oid=265336462595
Op het derde filmpje vanaf 1'40 zie je ons in actie!
Groetjes!
Stijn
woensdag 27 januari 2010
Sneeuwstorm
Toen ik deze ochtend buiten kwam was er eigenlijk niet zo heel veel bij gesneeuwd. Dus ik dacht bij mezelf: waarom dan toch niet met de fiets gaan, ik ben het al gewoon en het zal sneller zijn. Dus vertrok ik met de fiets. Geen goed idee zo bleek, ik raakte heel moeilijk vooruit door de sterke wind die uit elke zijstraat kwam en mij dreigde onderuit te halen en door de sneeuw die op sommige plaatsen opgehoopt was.
Nu, ondertussen heeft er hier een heuse sneeuwstorm huisgehouden en is mijn fietske helemaal onder gesneeuwd. Ik schat dat er minstens zo’n dikke tien cm is bijgevallen en ’t is echt de moeite! Zeker met de wind erbij is’t wel sjiek! Ben dan maar met de bus naar huis gekomen. Wat ook wel nog leuk was, want van de bushalte naar mijn kamer is het nog zo’n 15min wandelen, ‘k heb er dus een leuke, zware, koude sneeuwwandeling van gemaakt. J Jammer genoeg wil dit echter ook zeggen dat ik morgenvroeg nog wat vroeger zal moeten opstaan om eerst naar de bushalte te wandelen en dan op tijd de bus te nemen om op tijd op de praktijk aan te komen.
Daar nog steeds zo koud?? België gaat ons nog voorbij steken…
De groeten!!
Stijn
dinsdag 26 januari 2010
De eerste val, rijden op een spiegel en ... het RESULTAAT !!! :)
Vroedvrouw: "Det är Stijn, han är barnmorskastudenter, han kommer från Belgien. Han första och han pratar ganska bra Svenska!"
Stijn: "Neeje, jag pratar LITE svenska !!!"
Waarop de zwangere prompt in het Zweeds begint te babbelen met mij en ik moet antwoorden: "say again ... in English PLEASE! Tack!"
Als de mensen langzaam en duidelijk praten versta ik vrij veel en kan ik een gesprek vrij goed meevolgen. Ik pik woorden op en weet zo wel waarover het gesprek gaat. De vroedvrouwen vinden dit echter zo leuk en blijkbaar geef ik de indruk dat het allemaal wel goed vlot want iedere keer opnieuw stellen ze mij voor als de Belgische student die vrij goed Zweeds verstaat en spreekt.
(...)
en ja inderdaad, het onderwerp doet al vermoeden dat deze dag pijnlijk is ingezet. Deze ochtend reed ik zoals gewoonlijk met mijn stoere mountain bike door de straten van Umeå op weg naar de praktijk van vroedvrouw Maria toen ik op een bepaald moment uitgleed over een ijsplek. Met als gevolg: een scheef zadel, een scheef stuur, een los versnellingsapparaat, een gat in mijn rugzak en een stijve elleboog. Vanavond eens naar kijken is de boodschap. Voor morgen voorspellen ze een tiental cm sneeuw, ik denk dat ik dan toch maar eens het openbaar vervoer ga testen.
Niettemin kwam ik vanmorgen hier binnen op de praktijk en kon ik niet laten van op te merken hoe warm het buiten wel niet is. -3,4 om precies te zijn. Ik kan je garanderen dat ik na een half uurtje fietsen in de sneeuw wel wat vocht verloren ben.
Gisteren mocht ik een dag meelopen met de vroedvrouwen van de jeugd"kliniek". Dat is een soort praktijk waar jongeren tussen 12 en 23 jaar naartoe kunnen gaan als ze vragen of problemen hebben in verband met seksualiteit, voorbehoedsmiddelen, enzovoort. 't was enorm leerrijk om hierbij aanwezig te zijn. Ik heb allerlei jonge mensen over de vloer zien komen, op afspraak, of gewoon tijdens de 'drop-in-afternoon'. Ze kwamen met allerlei vragen en problemen, hetgeen mij echter enorm is opgevallen is het feit dat jongeren hier enorm bewust zijn van hun eigen lichaam en goed weten wat ze willen. Ze zijn goed geïnformeerd.
Zweden is zowat het enige land met zulke organisaties en ik vind dat jammer. Het is immers een heel knap initiatief om de jeugd te bereiken. De drempel is heel laag, ze kunnen alles vragen en zoveel langs komen als ze willen want het is allemaal gratis.
Iets om vast te houden en over na te denken.
Ondertussen ben ik thuisgekomen. Hierboven is geschreven in de voormiddag in mijn pauze.
Iemand ooit al geprobeerd om op een spiegel te rijden? Nee? Kom dan eens naar het hoge Noorden!! Ik kan je verzekeren, als de weg waarop je rijdt glinstert in het licht van de lantaarnpalen word je toch wel een beetje ongerust. Het is hier nu maar -2 graden en ik begin te twijfelen of ik niet op een verkeerd vliegtuig ben gestapt.
Ondertussen heb ik ook de resultaten van mijn examens goed ontvangen ....
(...)
(...)
(...)
(...)
(...)
(...)
(...)
(...)
(...)
(...)
(...)
(...)
(...)
Een 14, 15, 12, 12, 14 en jammer genoeg ook een 9.
Nu, ik kan niet zeggen dat ik niet tevreden ben. Jammer natuurlijk van die 9, maar 'k heb wel het gevoel dat ik het onderste uit de kan heb gehaald met de tijd die we kregen. 'k ga goe slapen vannacht.
Nu is't tijd om nog wat te werken voor school!! (zodat die 9 nog kans heeft om gedelibereerd te worden he.. :) )
Groetjes!!
Stijn
zondag 24 januari 2010
:-)
Al slurpend van mijn warme Belgische (!) chocomelk blik ik met een glimlach terug op gisterenavond. Mijn eerste feestje hier in Umea! :) en plezant dat het was!
Na gisteren in de namiddag allerlei teambuilding activiteiten gedaan te hebben (zie foto's) hadden we met onze en andere groepen afgesproken om naar Rex te gaan. Da's een café-restaurant-dansbar in het oude gemeentehuis van Umea. Sfeer verzekerd dus! We hadden afgesproken aan de grote supermarkt hier niet ver van om half acht om dan samen de bus te nemen richting centrum. Na een kwartier (!) had iedereen zijn buskaartje gekocht en konden we vertrekken.
In het centrum aangekomen zijn we eerst nog iets gaan drinken in een leuke bar niet ver van Rex, ze zeiden dat het daar goedkoper was.. ik vind zes euro voor een pint toch niet zo goedkoop hoor. 't was gezellig en het was een ideale gelegenheid om iedereen wat beter te leren kennen.
Rond half tien gingen we dan naar Rex, na tien uur moesten we immers inkom betalen en mochten de -21 jarigen onder ons niet meer binnen. Uiteindelijk waren we 2min. voor tien binnen.... mijn tenen waren ijsklompjes geworden. Maar niet voor lang... :) We hebben, waarschijnlijk in de grote vergaderzaal van vroeger, zalig gedanst tot we niet meer konden. Daarna hebben we nog een cola gedronken en zijn we met ons groepje met de bus naar huis gegaan.
't was een geslaagde avond! 'k heb nieuwe mensen wat beter leren kennen en vooral, we hebben ons goed geamuseerd. Het was een mooie afsluiter van een eerste heel intensieve week.
Hoe is't daar?
Hejda!
Al slurpend van mijn warme Belgische (!) chocomelk blik ik met een glimlach terug op gisterenavond. Mijn eerste feestje hier in Umea! :) en plezant dat het was!
Na gisteren in de namiddag allerlei teambuilding activiteiten gedaan te hebben (zie foto's) hadden we met onze en andere groepen afgesproken om naar Rex te gaan. Da's een café-restaurant-dansbar in het oude gemeentehuis van Umea. Sfeer verzekerd dus! We hadden afgesproken aan de grote supermarkt hier niet ver van om half acht om dan samen de bus te nemen richting centrum. Na een kwartier (!) had iedereen zijn buskaartje gekocht en konden we vertrekken.
In het centrum aangekomen zijn we eerst nog iets gaan drinken in een leuke bar niet ver van Rex, ze zeiden dat het daar goedkoper was.. ik vind zes euro voor een pint toch niet zo goedkoop hoor. 't was gezellig en het was een ideale gelegenheid om iedereen wat beter te leren kennen.
Rond half tien gingen we dan naar Rex, na tien uur moesten we immers inkom betalen en mochten de -21 jarigen onder ons niet meer binnen. Uiteindelijk waren we 2min. voor tien binnen.... mijn tenen waren ijsklompjes geworden. Maar niet voor lang... :) We hebben, waarschijnlijk in de grote vergaderzaal van vroeger, zalig gedanst tot we niet meer konden. Daarna hebben we nog een cola gedronken en zijn we met ons groepje met de bus naar huis gegaan.
't was een geslaagde avond! 'k heb nieuwe mensen wat beter leren kennen en vooral, we hebben ons goed geamuseerd. Het was een mooie afsluiter van een eerste heel intensieve week.
Hoe is't daar?
Hejda!
vrijdag 22 januari 2010
-11
eindelijk!! Mijn hoofd staat nu wel op springen naar een wandeling van een half uur, maar 'k ben blij dat het eindelijk wat kouder word. Het is nu precies -11°C buiten en het is gevoeliger kouder dan de voorbije dag. Laat mij even uitleggen waarom dat goed nieuws is.
De voorbije dagen was het hier somber, grijs en vrij warm voor de tijd van het jaar. Dit omdat de lage wolken ervoor zorgen dat de warmte bewaard blijft. Nu wordt het kouder en kouder en dat wil dus zeggen dat de wolken stilaan verdwijnen! en dat wil dan weer zeggen dat de zon tevoorschijn komt! Nu is het wel mooi eigenlijk, de zon is aan't ondergaan, dus 't is niet meer zo licht, maar de hemel is blauw met een paar witte wolkensluiers. Kan je het je voorstellen? :) Het witte landschap baadt nu in een heel andere sfeer. Echt mooi! 'k heb een paar foto's getrokken, je moet maar eens kijken.
Vandaag mocht ik meelopen in het ziekenhuis met de specialist-vroedvrouwen en gynaecologen. Concreet zijn dat vroedvrouwen die een extra cursus gevolgd hebben voor echografie uit te voeren in samenwerking met de gynaecoloog. Heb ik hier mijn ogen uitgekeken! Ik word er zelfs stil van als ik dit herlees, over amper drie maanden sta ik terug in het Vlaamse systeem.. Ik ben jaloers op de vroedvrouwen hier in Zweden! Het is fantastisch om te zien dat het ook anders kan dan in Vlaanderen. De vroedvrouwen en de gynaecologen werken hier als één team in een hele goeie sfeer. Heel open en zonder enig verschil ofzo. Om een beeld te geven van hun samenwerking het volgende voorbeeld: er kwam een vrouw met een borstabsces op controle. Zij werd gevolgd door een bepaalde dokter en een vroedvrouw. Ze wouden ter controle een echo doen, dus ze gaan naar het echolokaal. De vroedvrouw, de vrouw, de dokter en ik. Tot mijn grote verbazing ging de vroedvrouw achter het echotoestel zitten en keek de dokter toe. Knap toch! Ik denk dat ik hier nog véél ga leren. :)
Ondertussen heb ik het hier wat gezellig gemaakt en ben ik wat aan't opruimen. Moet ook gebeuren he. :) Het deed deugd om vandaag zo vroeg thuis te zijn!
Tot hoors!!
De voorbije dagen was het hier somber, grijs en vrij warm voor de tijd van het jaar. Dit omdat de lage wolken ervoor zorgen dat de warmte bewaard blijft. Nu wordt het kouder en kouder en dat wil dus zeggen dat de wolken stilaan verdwijnen! en dat wil dan weer zeggen dat de zon tevoorschijn komt! Nu is het wel mooi eigenlijk, de zon is aan't ondergaan, dus 't is niet meer zo licht, maar de hemel is blauw met een paar witte wolkensluiers. Kan je het je voorstellen? :) Het witte landschap baadt nu in een heel andere sfeer. Echt mooi! 'k heb een paar foto's getrokken, je moet maar eens kijken.
Vandaag mocht ik meelopen in het ziekenhuis met de specialist-vroedvrouwen en gynaecologen. Concreet zijn dat vroedvrouwen die een extra cursus gevolgd hebben voor echografie uit te voeren in samenwerking met de gynaecoloog. Heb ik hier mijn ogen uitgekeken! Ik word er zelfs stil van als ik dit herlees, over amper drie maanden sta ik terug in het Vlaamse systeem.. Ik ben jaloers op de vroedvrouwen hier in Zweden! Het is fantastisch om te zien dat het ook anders kan dan in Vlaanderen. De vroedvrouwen en de gynaecologen werken hier als één team in een hele goeie sfeer. Heel open en zonder enig verschil ofzo. Om een beeld te geven van hun samenwerking het volgende voorbeeld: er kwam een vrouw met een borstabsces op controle. Zij werd gevolgd door een bepaalde dokter en een vroedvrouw. Ze wouden ter controle een echo doen, dus ze gaan naar het echolokaal. De vroedvrouw, de vrouw, de dokter en ik. Tot mijn grote verbazing ging de vroedvrouw achter het echotoestel zitten en keek de dokter toe. Knap toch! Ik denk dat ik hier nog véél ga leren. :)
Ondertussen heb ik het hier wat gezellig gemaakt en ben ik wat aan't opruimen. Moet ook gebeuren he. :) Het deed deugd om vandaag zo vroeg thuis te zijn!
Tot hoors!!
donderdag 21 januari 2010
Dag 7
Hier zijn we dan! Ik moet bekennen.. 't is hier eigenlijk wel super. De eerste dagen had ik het echt moeilijk omwille van de kou en omdat het hier zo snel donker is en omwille van de taal en omwille van al het schoolwerk en ga zo maar door. Maar nu gaat het een stuk beter. De barrière van één week is gepasseerd en dat doet wel deugd. ik ga niet zeggen dat het al aanvoelt als routine, maar er komt toch een beetje regelmaat in mijn dagen en da's aangenaam.
De praktijk is super plezant! De vroedvrouw waarmee ik samen werk, Maria, is een toffe madam die eigenlijk nog maar 5 jaar vroedvrouw is. Ze was vroeger pediatrisch verpleegkundige en heeft zo'n 5 jaar geleden bij Lisbeth (mijn mentor hier in Zweden) les gevolgd om barnmorska te worden. en hoe! het is echt een plezier om met haar samen te werken!
Vandaag hebben we bijvoorbeeld niets anders gedaan dan cellprov, uitstrijkjes in het Vlaams. Het is hier de gewoonte dat vrouwen doorgestuurd worden door de dokter naar de vroedvrouw voor een uitstrijkje. Ze komen dan binnen, leggen zich op de stoel en laten het uitstrijkje nemen. Binnen de 10 minuten staan ze dan terug buiten, zo snel gaat dat. Voor mij is dat super interessant want in België doen we zulke zaken niet of zelden als vroedvrouw. Van de 20 vrouwen die langs kwamen heb ik er een viertal mogen doen. 't was héél leerrijk!
De vorige dagen was het vooral prenatale consultatie, dwz dat de zwangere koppels dan op consultatie komen voor een aantal onderzoeken te doen. Ook dit gaat vrij anders dan in België, althans anders dan hetgeen ik tot nu toe gezien heb op stage. Hier is het de gewoonte dat de eerste consultatie op 12 weken 90min. in beslag neemt. Dan wordt er kennis gemaakt, gepraat, gepraat en nog eens gepraat. Voor mij is dat altijd een hele uitdaging omwille van de taal, ik moet altijd heel geconcentreerd luisteren naar wat allemaal gezegd wordt wil ik mee zijn met het gesprek en wil ik wat bijleren. Maar ook omdat ik zelf ook heel vaak betrokken word in het gesprek en dan moet weten waarover gesproken word. Dit is niet altijd het geval, maar dan vertalen ze wel even naar het Engels of de vroedvrouw probeert het uit te leggen in het Zweeds aangezien haar engels niet al te best is. Ik vind het vooral zo aangenaam omdat er voor alles tijd genomen word. De mensen kunnen hun zegje doen, ze krijgen eigenlijk heel veel tijd en dat maakt dat de sfeer altijd heel gemoedelijk is.
Komt de vrouw voor een tweede of derde of ... prenatale controle dan krijgt ze een half uur en dan doen we onderzoeken zoals fundushoogte, auscultatie (met Pinard!), palpatie, bloeddruk, urine enzovoort. Ook hier is er heel veel ruimte om te praten over vanalles en nog wat.
Ik moet zeggen dat de mensen over het algemeen vrij enthousiast zijn als ik mezelf voorstel. Ze vragen dan naar het waarom en waarom ik naar Zweden wou komen en wat de verschillen zijn met België enzovoort. Met de vroedvrouw praten ze Zweeds, maar het vormt blijkbaar geen enkel probleem om vlot over te schakelen naar Engelska.
We beginnen rond acht uur, werken tot half tien, dan is't FIKA, dan van tien tot twaalf, LUNCHRAST, van één tot half drie, dan terug FIKA, en van drie tot vier. Fika is de leukste tijd van de dag! Dan gaan we met z'n allen van de praktijk (2 vrvren, 2 verpleegsters, 1 sociaal assistente, 1 secretaresse en 1 pre-schoolteacher) koffie drinken in de keuken en koekjes eten. We zitten dan allemaal rond de tafel te babbelen en koffie te drinken en lekkere Zweedse koekjes te eten, echt cool! :p Fika is een beetje als thee-time in Groot-Brittannië, iedereen in Zweden kent het en iedereen doet het. De keuken noemt zelfs geen keuken, maar fikarum.
Backens Familjecentral, zo noemt de praktijk, ligt op ongeveer een dikke 10km van mijn kot. Da's dus elke morgen warm ingeduffeld op de fiets springen en trappen maar! Dinsdag deed ik er één uur over, toen was het aan't sneeuwen en ben ik enkele keren verloren gereden, ik had geen kou, maar kwam echter wel kletsnat toe! Niet van de sneeuw, maar van het zweet. Zweten in Zweden, het bestaat! en hoe...! Gisteren en vandaag ging het een heel stuk beter. Nu doe ik er een klein half uur over als het niet sneeuwt.
Ik ben hier ondertussen al één volle week in Zweden en ik voel dat wel. Ik voel mij meer op mijn gemak en ook een klein beetje meer thuis. Ik ken de weg van en naar de stad, naar de universiteit en naar Backens Familjecentral al zo goed als vanbuiten.
Mijn kamer is wel nog wat kaal, maar daar wil ik binnekort verandering in brengen. De mensen op mijn korridor zijn wel niet zo spraakzaam. Soms koken we eens samen met twee maar voor de rest zie ik ze bijna nooit. Nuja, overdag ben ik op stage en 's avonds zit ofwel te werken voor school, ofwel te bloggen ofwel te skypen ofwel op een feestje met mijn Zweedse buddy's.
Jaja, ik heb hier al wat mensen leren kennen. Het zogenaamde Buddy Program is van start gegaan en ik zit in groep 13. Ik zit in een groep met mensen uit Canada, Griekenland, Hongarije, Turkije, the USA, Pakistan, Australië, China, Nederland, Zweden (!!!) , Litouwen en jawel, ook één iemand uit België! Woendag hebben we kennis gemaakt en zijn we naar een dansbar niet ver van mijn kamer geweest. 't was plezant maar ik moest er jammer genoeg vroeg in want de wekker slaapt natuurlijk niet uit.
Zaterdag is er de teambuilding dag waar ik zeker naartoe ga en hoop om een paar mensen wat beter te leren kennen. 'k heb al goed contact met twee chinezen, Yang (hoe kan het ook anders...) en Serena (Williams??). 't zijn toffe mensen, maar niet van mijn groep.
Ook het weer word ik stilaan wat beter gewoon, het is nog steeds vrij donker overdag, maar het valt al niet meer zoveel op.
Ook koken gaat mij al iets beter af. Heb gisteren zowaar een hele maaltijd klaargemaakt. 'k heb er een goe uur aan bezig gezeten, maar het heeft mij dan ook des te meer gesmaakt! Hoera!
De koelkast zit ondertussen ook al een stuk voller, met andere woorden, beetje bij beetje geraak in nog geïnstalleerd hier in het mooie, boeiende maar koude Umea. (ik denk dat ik nooit ga wennen aan die kou, nu nog -5, volgende week voorspellen ze tot -12. Op de fiets heb ik steeds teveel aan, te voet moet ik altijd goed doorstappen om warm te krijgen)
Lieve mensen, ik mis jullie allemaal ontzettend! De één al wat meer dan de ander natuurlijk :p maar allemaal heel veel! Met andere woorden, alle reacties en nieuwtjes zijn welkom!
Ik kruip onder de wol! Got natt!
Hejda!
Stijn
De praktijk is super plezant! De vroedvrouw waarmee ik samen werk, Maria, is een toffe madam die eigenlijk nog maar 5 jaar vroedvrouw is. Ze was vroeger pediatrisch verpleegkundige en heeft zo'n 5 jaar geleden bij Lisbeth (mijn mentor hier in Zweden) les gevolgd om barnmorska te worden. en hoe! het is echt een plezier om met haar samen te werken!
Vandaag hebben we bijvoorbeeld niets anders gedaan dan cellprov, uitstrijkjes in het Vlaams. Het is hier de gewoonte dat vrouwen doorgestuurd worden door de dokter naar de vroedvrouw voor een uitstrijkje. Ze komen dan binnen, leggen zich op de stoel en laten het uitstrijkje nemen. Binnen de 10 minuten staan ze dan terug buiten, zo snel gaat dat. Voor mij is dat super interessant want in België doen we zulke zaken niet of zelden als vroedvrouw. Van de 20 vrouwen die langs kwamen heb ik er een viertal mogen doen. 't was héél leerrijk!
De vorige dagen was het vooral prenatale consultatie, dwz dat de zwangere koppels dan op consultatie komen voor een aantal onderzoeken te doen. Ook dit gaat vrij anders dan in België, althans anders dan hetgeen ik tot nu toe gezien heb op stage. Hier is het de gewoonte dat de eerste consultatie op 12 weken 90min. in beslag neemt. Dan wordt er kennis gemaakt, gepraat, gepraat en nog eens gepraat. Voor mij is dat altijd een hele uitdaging omwille van de taal, ik moet altijd heel geconcentreerd luisteren naar wat allemaal gezegd wordt wil ik mee zijn met het gesprek en wil ik wat bijleren. Maar ook omdat ik zelf ook heel vaak betrokken word in het gesprek en dan moet weten waarover gesproken word. Dit is niet altijd het geval, maar dan vertalen ze wel even naar het Engels of de vroedvrouw probeert het uit te leggen in het Zweeds aangezien haar engels niet al te best is. Ik vind het vooral zo aangenaam omdat er voor alles tijd genomen word. De mensen kunnen hun zegje doen, ze krijgen eigenlijk heel veel tijd en dat maakt dat de sfeer altijd heel gemoedelijk is.
Komt de vrouw voor een tweede of derde of ... prenatale controle dan krijgt ze een half uur en dan doen we onderzoeken zoals fundushoogte, auscultatie (met Pinard!), palpatie, bloeddruk, urine enzovoort. Ook hier is er heel veel ruimte om te praten over vanalles en nog wat.
Ik moet zeggen dat de mensen over het algemeen vrij enthousiast zijn als ik mezelf voorstel. Ze vragen dan naar het waarom en waarom ik naar Zweden wou komen en wat de verschillen zijn met België enzovoort. Met de vroedvrouw praten ze Zweeds, maar het vormt blijkbaar geen enkel probleem om vlot over te schakelen naar Engelska.
We beginnen rond acht uur, werken tot half tien, dan is't FIKA, dan van tien tot twaalf, LUNCHRAST, van één tot half drie, dan terug FIKA, en van drie tot vier. Fika is de leukste tijd van de dag! Dan gaan we met z'n allen van de praktijk (2 vrvren, 2 verpleegsters, 1 sociaal assistente, 1 secretaresse en 1 pre-schoolteacher) koffie drinken in de keuken en koekjes eten. We zitten dan allemaal rond de tafel te babbelen en koffie te drinken en lekkere Zweedse koekjes te eten, echt cool! :p Fika is een beetje als thee-time in Groot-Brittannië, iedereen in Zweden kent het en iedereen doet het. De keuken noemt zelfs geen keuken, maar fikarum.
Backens Familjecentral, zo noemt de praktijk, ligt op ongeveer een dikke 10km van mijn kot. Da's dus elke morgen warm ingeduffeld op de fiets springen en trappen maar! Dinsdag deed ik er één uur over, toen was het aan't sneeuwen en ben ik enkele keren verloren gereden, ik had geen kou, maar kwam echter wel kletsnat toe! Niet van de sneeuw, maar van het zweet. Zweten in Zweden, het bestaat! en hoe...! Gisteren en vandaag ging het een heel stuk beter. Nu doe ik er een klein half uur over als het niet sneeuwt.
Ik ben hier ondertussen al één volle week in Zweden en ik voel dat wel. Ik voel mij meer op mijn gemak en ook een klein beetje meer thuis. Ik ken de weg van en naar de stad, naar de universiteit en naar Backens Familjecentral al zo goed als vanbuiten.
Mijn kamer is wel nog wat kaal, maar daar wil ik binnekort verandering in brengen. De mensen op mijn korridor zijn wel niet zo spraakzaam. Soms koken we eens samen met twee maar voor de rest zie ik ze bijna nooit. Nuja, overdag ben ik op stage en 's avonds zit ofwel te werken voor school, ofwel te bloggen ofwel te skypen ofwel op een feestje met mijn Zweedse buddy's.
Jaja, ik heb hier al wat mensen leren kennen. Het zogenaamde Buddy Program is van start gegaan en ik zit in groep 13. Ik zit in een groep met mensen uit Canada, Griekenland, Hongarije, Turkije, the USA, Pakistan, Australië, China, Nederland, Zweden (!!!) , Litouwen en jawel, ook één iemand uit België! Woendag hebben we kennis gemaakt en zijn we naar een dansbar niet ver van mijn kamer geweest. 't was plezant maar ik moest er jammer genoeg vroeg in want de wekker slaapt natuurlijk niet uit.
Zaterdag is er de teambuilding dag waar ik zeker naartoe ga en hoop om een paar mensen wat beter te leren kennen. 'k heb al goed contact met twee chinezen, Yang (hoe kan het ook anders...) en Serena (Williams??). 't zijn toffe mensen, maar niet van mijn groep.
Ook het weer word ik stilaan wat beter gewoon, het is nog steeds vrij donker overdag, maar het valt al niet meer zoveel op.
Ook koken gaat mij al iets beter af. Heb gisteren zowaar een hele maaltijd klaargemaakt. 'k heb er een goe uur aan bezig gezeten, maar het heeft mij dan ook des te meer gesmaakt! Hoera!
De koelkast zit ondertussen ook al een stuk voller, met andere woorden, beetje bij beetje geraak in nog geïnstalleerd hier in het mooie, boeiende maar koude Umea. (ik denk dat ik nooit ga wennen aan die kou, nu nog -5, volgende week voorspellen ze tot -12. Op de fiets heb ik steeds teveel aan, te voet moet ik altijd goed doorstappen om warm te krijgen)
Lieve mensen, ik mis jullie allemaal ontzettend! De één al wat meer dan de ander natuurlijk :p maar allemaal heel veel! Met andere woorden, alle reacties en nieuwtjes zijn welkom!
Ik kruip onder de wol! Got natt!
Hejda!
Stijn
dinsdag 19 januari 2010
Dag 6:
over cyckling to work in the morning in snow, getting lost, zweten in Zweden, mislukte köttbullar in tomatensaus, barnmorskestud Stijn, Maria, prenatale consultaties van 90min., fika, the Buddy Program, my room, feestjes, 5euro voor een biertje, het antwoorden op vragen zonder eigenlijk te weten waarover de vraag gaat en zoveel meer.
Nu kruip ik in mijn bed, morgen en de rest van de komende drie weken staat de wekker immers onherroepelijk op om 6:20am.
'k ga mijn best doen om deze week nog iets op 'papier' te krijgen. Nu moet ik nog even naar de unief om een paar zaken te printen (ja, 't is niet gelijk thuis op een knopje drukken en 't komt eruit gerolt, 't is eventjes een kwartiertje wandelen tot de dichtstbijzijnde printer).
tot één dezer!
Stijn
Nu kruip ik in mijn bed, morgen en de rest van de komende drie weken staat de wekker immers onherroepelijk op om 6:20am.
'k ga mijn best doen om deze week nog iets op 'papier' te krijgen. Nu moet ik nog even naar de unief om een paar zaken te printen (ja, 't is niet gelijk thuis op een knopje drukken en 't komt eruit gerolt, 't is eventjes een kwartiertje wandelen tot de dichtstbijzijnde printer).
tot één dezer!
Stijn
vrijdag 15 januari 2010
en het is alweer donker...
hej! (zo spreekt iedereen hier elkaar aan..)
Het is nu half vier in de namiddag en het voelt alsof de dag alweer om is. Rond drie uur begon het te schemeren en nu is het zo goed als volledig donker buiten.
Gisteren was het ook zo. Rond negen uur ben ik gisteren vertrokken in Charleroi richting Stockholm. Het vliegtuig vertrok stipt op tijd, dus geen zorgen. De vlucht verliep goed en na een kleine twee uur begonnen we aan de landing. Boven het wolkendek scheen de zon, was het een mooi zicht, éénmaal we echter in de wolken verdwenen was het heel wat anders. Eerst en vooral duurde het erg lang voor we uit de wolken waren en op de moment dat we dan terug door de ruitjes konden kijken was het contrast enorm. Het was alsof ik in een zwart-wit film beland was. Overal sneeuw. Door de lage wolken was het dan ook nog eens heel miezerig en grijs.
Eenmaal aangekomen in Stockholm werd dat beeld alleen maar bevestigd, alles was er wit, de bomen de huizen, nergens was een kleur te bekennen. Echt om depressief van te worden. Dat laatste merkte ik ook aan de buschauffeur, een heel norse, weinig spraakzame man die naar mijn gevoel iets te veel geeuwde onderweg. Ook de auto's en wegen lagen er heel vuil en triest bij. (Vandaag vernam ik dat dit weer in Stockholm heel ongewoon is.)
Na nog een bus genomen te hebben van Stockholm naar de andere luchthaven had ik Stockholm wel gezien. Gelukkig was die tweede buschauffeur iets vriendelijker. Die zong zelfs mee met de muziek!! Niet dat dat veel waard was, maar toch. Beter dan niets. Toen ik aankwam in Stockholm Arlanda was het al twee uur gepasseerd en moest ik dringend iets doen aan mijn glycemie-level. Een vlugge (en dure!!!) hap later zat ik op het vliegtuig richting Umea (heb nog steeds niet de 'a' met het bolleke erboven gevonden..). Het was een hele opluchting want al dat gedoe met de bagage en vooral de aanpassing aan de andere taal maakte van mij een niet-veel-meer-waard-zijnde-student-onderweg naar een onbekend oord.
Gelukkig (!) stond in Umea Lisbeth op mij te wachten! Met de vraag 'Stign??' begroette ze mij en heette ze mij welkom in Zweden. Ik was gerustgesteld.
Zij heeft mij gisteren nog naar de supermarkt gereden, heeft mij getoond waar ik vandaag moest zijn en heeft mij naar een geldautomaat gevoerd. (dat laatste is op zich niet zo'n grote gebeurtenis, maar hier in Zweden zal dat nog mijn beste vriend worden vrees ik)
Na lekker gegeten te hebben (lees: diepvriesmaaltijd uit de supermarkt) en veel mensen eens gehoord te hebben kon ik moe maar tevreden onder de wol kruipen.
Vandaag!! :) Ik stond op met een fris hoofd, ben gaan ontbijten en ging daarna even polsen hoe koud het nu wel zou zijn... Het viel nog best mee dacht ik... dus deed ik niet zoveel aan, ik moet dat dan immers overal meesleuren en daar had ik geen zin in als dat toch niet nodig is... Maar geloof mij, na een half uur stappen naar het ziekenhuis vroren mijn oren eraf, had mijn hoofd ijskoud en voelde ik de kou zo door mijn kleren kruipen. Morgen zal ik beter mijn voorzorgen nemen!! Nu weet ik waarom Lisbeth zelfs in de auto handschoenen en een muts aan heeft!!
'k ben dan naar de school geweest, 'k heb daar kennis gemaakt met een even vriendelijke verantwoordelijke voor de internationale studenten (Chatrin) die mij heel de voormiddag heeft rondgeleid op het domein. We hebben een aantal tests laten doen (oa MRSA), hebben een badge laten maken (met oorspronkelijk de naam 'Stijn Vimke'), zijn naar de bib geweest, naar het international office en hebben nog samen koffie gedronken. Echt vriendelijke mensen! Heb jammer genoeg Lisbeth niet veel gezien vandaag.
Ook daar ben ik een duitse student tegen gekomen die mij toevallig hoorde informeren naar een tweedehands fiets, in de gang zei hij mij dat hij maandag terug vertrekt en dat hij 6 maanden geleden een nieuwe fiets heeft gekocht en dat als ik interesse heb ik hem gerust mag contacteren om de fiets over te kopen. Ik ben dan eerst de stad in gegaan, maar aangezien ze hier blijkbaar nogal profiteren en zelfs voor krotten schandalig veel vragen heb ik de duitse student reeds gecontacteerd voor zijn fiets.
Ohja, alle voertuigen, dus ook fietsen zijn hier uitgerust met winterbanden en al ligt er hier over sneeuw en zou je zeggen dat het vrij glad ligt, toch rijden de fietsers hier tegen een hoog tempo. Naar het schijnt zal ik ook vlugger de 10km naar mijn eerste stageplaats overbruggen met de fiets dan met de bus. Mijn beslissing was dus snel gemaakt.
Nog een feit waaraan ik merk dat het hier echt wel 'koud' (-7) is is dat mijn lippen nu reeds gesprongen zijn en heel droog en pijnlijk aanvoelen. Morgen beter smeren dus!!
Volgende week zal ik maandag- en woensdagnamiddag deelnemen aan de international entrance course voor de nieuwe studenten. Maandagvoormiddag ga ik al eens kennismaken met mijn stagementor voor de komende drie weken en ergens in de loop van de week leer ik ook mijn buddy-group kennen waarmee ik in de weekends allerlei activiteiten kan doen om zo optimaal van dit land te kunnen genieten.
Voor de studenten vroedkunde: de groep hier bestaat uit een kleine 20 studenten. Hier is de opleiding eerst drie jaar verpleegkunde en dan kan je kiezen voor specialisatie vroedkunde. De studenten zijn dan uiteraard een stuk ouder dan ons en heel veel op stage ('clinical practice'). Vandaar ook dat ik ze niet veel ga zien, maar ze gaan mij wel uitnodigen wanneer er interessante lessen worden gegeven.. in het Zweeds. Dat belooft!!
Ik denk dat ik hier maar eens ga afsluiten, anders kan ik even goed naar een uitgever stappen om dit als een boek te laten uitgeven.
Ik ga nu nog wat kleine dingen, zoals sim-kaart, ohja, mijn Zweeds nummer is: 0046768497394 in orde brengen en straks iets gaan halen om te eten. Morgen plan ik van eens naar mijn kot te gaan kijken, volgens Chatrin is het één van de oudste gebouwen dat dringend toe is aan restauratie. Dat belooft!!
Ik heb reeds enkele sfeerbeelden getrokken onderweg naar het ziekenhuis, meer foto's volgen zeker nog!
Heel veel groetjes en tot hoors!!
Stijn
Het is nu half vier in de namiddag en het voelt alsof de dag alweer om is. Rond drie uur begon het te schemeren en nu is het zo goed als volledig donker buiten.
Gisteren was het ook zo. Rond negen uur ben ik gisteren vertrokken in Charleroi richting Stockholm. Het vliegtuig vertrok stipt op tijd, dus geen zorgen. De vlucht verliep goed en na een kleine twee uur begonnen we aan de landing. Boven het wolkendek scheen de zon, was het een mooi zicht, éénmaal we echter in de wolken verdwenen was het heel wat anders. Eerst en vooral duurde het erg lang voor we uit de wolken waren en op de moment dat we dan terug door de ruitjes konden kijken was het contrast enorm. Het was alsof ik in een zwart-wit film beland was. Overal sneeuw. Door de lage wolken was het dan ook nog eens heel miezerig en grijs.
Eenmaal aangekomen in Stockholm werd dat beeld alleen maar bevestigd, alles was er wit, de bomen de huizen, nergens was een kleur te bekennen. Echt om depressief van te worden. Dat laatste merkte ik ook aan de buschauffeur, een heel norse, weinig spraakzame man die naar mijn gevoel iets te veel geeuwde onderweg. Ook de auto's en wegen lagen er heel vuil en triest bij. (Vandaag vernam ik dat dit weer in Stockholm heel ongewoon is.)
Na nog een bus genomen te hebben van Stockholm naar de andere luchthaven had ik Stockholm wel gezien. Gelukkig was die tweede buschauffeur iets vriendelijker. Die zong zelfs mee met de muziek!! Niet dat dat veel waard was, maar toch. Beter dan niets. Toen ik aankwam in Stockholm Arlanda was het al twee uur gepasseerd en moest ik dringend iets doen aan mijn glycemie-level. Een vlugge (en dure!!!) hap later zat ik op het vliegtuig richting Umea (heb nog steeds niet de 'a' met het bolleke erboven gevonden..). Het was een hele opluchting want al dat gedoe met de bagage en vooral de aanpassing aan de andere taal maakte van mij een niet-veel-meer-waard-zijnde-student-onderweg naar een onbekend oord.
Gelukkig (!) stond in Umea Lisbeth op mij te wachten! Met de vraag 'Stign??' begroette ze mij en heette ze mij welkom in Zweden. Ik was gerustgesteld.
Zij heeft mij gisteren nog naar de supermarkt gereden, heeft mij getoond waar ik vandaag moest zijn en heeft mij naar een geldautomaat gevoerd. (dat laatste is op zich niet zo'n grote gebeurtenis, maar hier in Zweden zal dat nog mijn beste vriend worden vrees ik)
Na lekker gegeten te hebben (lees: diepvriesmaaltijd uit de supermarkt) en veel mensen eens gehoord te hebben kon ik moe maar tevreden onder de wol kruipen.
Vandaag!! :) Ik stond op met een fris hoofd, ben gaan ontbijten en ging daarna even polsen hoe koud het nu wel zou zijn... Het viel nog best mee dacht ik... dus deed ik niet zoveel aan, ik moet dat dan immers overal meesleuren en daar had ik geen zin in als dat toch niet nodig is... Maar geloof mij, na een half uur stappen naar het ziekenhuis vroren mijn oren eraf, had mijn hoofd ijskoud en voelde ik de kou zo door mijn kleren kruipen. Morgen zal ik beter mijn voorzorgen nemen!! Nu weet ik waarom Lisbeth zelfs in de auto handschoenen en een muts aan heeft!!
'k ben dan naar de school geweest, 'k heb daar kennis gemaakt met een even vriendelijke verantwoordelijke voor de internationale studenten (Chatrin) die mij heel de voormiddag heeft rondgeleid op het domein. We hebben een aantal tests laten doen (oa MRSA), hebben een badge laten maken (met oorspronkelijk de naam 'Stijn Vimke'), zijn naar de bib geweest, naar het international office en hebben nog samen koffie gedronken. Echt vriendelijke mensen! Heb jammer genoeg Lisbeth niet veel gezien vandaag.
Ook daar ben ik een duitse student tegen gekomen die mij toevallig hoorde informeren naar een tweedehands fiets, in de gang zei hij mij dat hij maandag terug vertrekt en dat hij 6 maanden geleden een nieuwe fiets heeft gekocht en dat als ik interesse heb ik hem gerust mag contacteren om de fiets over te kopen. Ik ben dan eerst de stad in gegaan, maar aangezien ze hier blijkbaar nogal profiteren en zelfs voor krotten schandalig veel vragen heb ik de duitse student reeds gecontacteerd voor zijn fiets.
Ohja, alle voertuigen, dus ook fietsen zijn hier uitgerust met winterbanden en al ligt er hier over sneeuw en zou je zeggen dat het vrij glad ligt, toch rijden de fietsers hier tegen een hoog tempo. Naar het schijnt zal ik ook vlugger de 10km naar mijn eerste stageplaats overbruggen met de fiets dan met de bus. Mijn beslissing was dus snel gemaakt.
Nog een feit waaraan ik merk dat het hier echt wel 'koud' (-7) is is dat mijn lippen nu reeds gesprongen zijn en heel droog en pijnlijk aanvoelen. Morgen beter smeren dus!!
Volgende week zal ik maandag- en woensdagnamiddag deelnemen aan de international entrance course voor de nieuwe studenten. Maandagvoormiddag ga ik al eens kennismaken met mijn stagementor voor de komende drie weken en ergens in de loop van de week leer ik ook mijn buddy-group kennen waarmee ik in de weekends allerlei activiteiten kan doen om zo optimaal van dit land te kunnen genieten.
Voor de studenten vroedkunde: de groep hier bestaat uit een kleine 20 studenten. Hier is de opleiding eerst drie jaar verpleegkunde en dan kan je kiezen voor specialisatie vroedkunde. De studenten zijn dan uiteraard een stuk ouder dan ons en heel veel op stage ('clinical practice'). Vandaar ook dat ik ze niet veel ga zien, maar ze gaan mij wel uitnodigen wanneer er interessante lessen worden gegeven.. in het Zweeds. Dat belooft!!
Ik denk dat ik hier maar eens ga afsluiten, anders kan ik even goed naar een uitgever stappen om dit als een boek te laten uitgeven.
Ik ga nu nog wat kleine dingen, zoals sim-kaart, ohja, mijn Zweeds nummer is: 0046768497394 in orde brengen en straks iets gaan halen om te eten. Morgen plan ik van eens naar mijn kot te gaan kijken, volgens Chatrin is het één van de oudste gebouwen dat dringend toe is aan restauratie. Dat belooft!!
Ik heb reeds enkele sfeerbeelden getrokken onderweg naar het ziekenhuis, meer foto's volgen zeker nog!
Heel veel groetjes en tot hoors!!
Stijn
donderdag 14 januari 2010
Aangekomen!
Even een berichtje om te melden dat ik veilig ben aangekomen in het koude, mooie en besneeuwde Umea. Het was een lange en vermoeiende dag dus ik kruip onder de wol. Moet er morgen immers vroeg (lees: half acht) uit om alle administratie (en dergelijke...) te regelen.
Een verslagje van de intensieve reis volgt later.
Vele groetjes en bedankt voor de vele leuke berichten!!!!
Stijn
p.s.
Ik vind het super om al die berichtjes en reacties te krijgen, maar liefst geen smsjes meer sturen, enkel indien nodig. Zelfs voor ontvangen moet ik hier betalen en zo loopt de rekening natuurlijk snel op. Moest je je toch geroepen voelen, binnekort koop ik een Zweedse sim-kaart (hopelijk zal ze niet teveel stinken.. ha ha.. ) en dan kan je daar naar sturen. Merci!! :)
Een verslagje van de intensieve reis volgt later.
Vele groetjes en bedankt voor de vele leuke berichten!!!!
Stijn
p.s.
Ik vind het super om al die berichtjes en reacties te krijgen, maar liefst geen smsjes meer sturen, enkel indien nodig. Zelfs voor ontvangen moet ik hier betalen en zo loopt de rekening natuurlijk snel op. Moest je je toch geroepen voelen, binnekort koop ik een Zweedse sim-kaart (hopelijk zal ze niet teveel stinken.. ha ha.. ) en dan kan je daar naar sturen. Merci!! :)
maandag 11 januari 2010
Niet lang meer...
De examens zijn achter de rug, de nodige formaliteiten zijn in orde en mijn vertrek naar Zweden zal er nu heel snel zijn. Ik heb er zin in!
Donderdag 14 januari vertrek ik en het beloofd een hele reis te worden. Om 9u.05 stijgt het vliegtuig op van op Charleroi richting Stockholm Skavsta. Anderhalf uur later land ik in Skavsta waar een bus op mij staat te wachten. Deze zal mij, mits een stop in hartje Stockholm naar de andere luchthaven van Stockholm, Arlanda, brengen. Daar neem ik het vliegtuig van 14u.50 richting Umeå, waar ik dan een dik uur later zou moeten aankomen.
In Umeå staat barnmorska Lisbeth (mijn stagebegeleidster) klaar om mij op te vangen en wegwijs te maken in deze stad. Waarvoor tack tack! (tack = dank en hoe meer je tack zegt, hoe meer je je dankbaarheid toont)
Aangezien ik pas op 17 januari in mijn kot kan trekken logeer ik de eerste drie dagen in een jeugdherberg in hartje Umeå. Kwestie van de stad al wat te kunnen verkennen vooraleer ik op 18 januari in het werkveld gesmeten word.
Het volgende berichtje zal ik posten vanuit Umeå!
Abonneren op:
Posts (Atom)
